อุ้ม

เมื่อวันก่อนหนอเดินเล่นอยู่ในห้าง

กำลังเดินลงบันไดเลื่อน

เห็นคุณพ่อคนหนึ่งกำลังอุ้มลูกที่หลับอยู่

ไกวไปไกวมา

เดินขึ้นบันไดเลื่อนสวนขึ้นไป

น้องคนนั้นน่าจะสัก 6-7 ขวบได้

คุณพ่อคงเมื่อยน่าดู

เป็นภาพที่น่ารักดี

พ่อเราเมื่อยไหมนะ ตอนนั้น

หนอโตมาโดยที่พ่อยอมให้ขี่หลังและนั่งตัก

หนอนั่งตักพ่อจนจบปริญญาตรีเห็นจะได้

คงเป็นเรื่องแปลกสำหรับหลายคน

แต่เป็นความเคยชินของบ้านเราไปแล้ว

ปลายปีก่อนโน้นที่น้ำท่วมใหญ่

บ้านเราไม่ท่วมเหมือนบ้านคนอื่น

แต่ก็มีวันที่ต้องลุยน้ำอยู่บ้าง

พ่อบอกให้หนอขี่หลังพ่อ เท้าจะได้ไม่เปียก

พ่อเราจะไหวไหมนะ หนอคิด

“พ่อเคยแบกน่า ต้องแบกได้สิ”

พ่อพูดอย่างกับว่าลูกสาวพ่อยังเป็นเด็กตัวเล็กๆ

พ่อคงคิดว่าหนอยังเป็นเด็กตัวเล็กๆ ของพ่ออยู่จริงๆ

คงเป็นความเคยชินของพ่อไปแล้ว

ไม่สิ... หนอว่า พ่อแม่ทุกคนคงคิดอย่างนี้

ไม่ใช่ความเคยชินหรอก

แต่เป็นสัญชาตญาณ

วันนั้นหนอขี่หลังพ่อนะ และเท้าหนอก็ไม่เปียก

พ่อเราไหวนี่นะ หนอคิด

พ่อไหวเสมอเมื่อเป็นเรื่องลูก

พ่อแม่ทุกคนคงเป็นอย่างนี้

พ่อแม่ทุกคนอุ้มลูกจนกว่าจะอุ้มไม่ไหว

และอุ้มต่อไปในความรู้สึก

ให้ลูกรู้สึกปลอดภัยอยู่เสมอ

ไกวไปไกวมา

พ่อกับแม่คงเมื่อยน่าดู

เป็นความรู้สึกที่อบอุ่นดี

เราจะไหวไหมนะ หนอคิด

เราจะไหวไหมกับชีวิตที่เหลือ

ทุกคนมีความท้าทายรออยู่เบื้องหน้า

และต้องเติบโตผ่านความท้าทายนั้นไปให้ได้

นี่คือชีวิต เมื่อบทหนึ่งจบลง บทถัดไปก็เริ่มขึ้น

นี่คือชีวิต ไม่มีวันจบ ไม่มีวันหยุด ไม่มีวันพัก

ทุกวัน เราตื่นมาเพื่อเริ่มต้นบทใหม่ของชีวิต

ทุกวัน พ่อกับแม่มองดูเราเริ่มต้นบทใหม่ของชีวิต

อุ้มลูกน้อยในความรู้สึก กอดลูกน้อยที่เสียความรู้สึก

เราต้องไหวสินะ หนอคิด

พ่อไหวเสมอเมื่อเป็นเรื่องหนอ

หนอก็ต้องไหวเสมอเมื่อเป็นเรื่องตัวเอง

พ่อยังคงอุ้มหนออยู่

พ่อยังคงกอดหนออยู่

ทุกวัน... ในความรู้สึก

ให้หนอรู้สึกปลอดภัยอยู่เสมอ

27 ปีแล้ว... พ่อคงเมื่อยน่าดู

แต่พ่อก็ไม่เคยบ่นว่าเมื่อยสักครั้ง

หนอก็ต้องไม่เมื่อยบ้างสินะ

หรือต่อให้เมื่อยก็ต้องไม่หยุดเดิน

ชีวิตเป็นของเราก็จริง แต่ไม่ได้เป็นของเราคนเดียว

ใช้ชีวิตโดยคิดถึงคนที่ “อุ้ม” เรามาตลอดบ้าง

ทุกวัน เราตื่นมาเพื่อเริ่มต้นบทใหม่ของชีวิต

ขอให้วันนี้เป็นวันเริ่มต้นเดือนที่ดีของทุกคนค่ะ

ลงวันที่ 1 เมษายน 2556