พลิก

หนออ่านข่าวบันเทิงเจอเนื้อความทำนองนี้บ่อย

คนนั้นคนนี้ “พลิกบทบาท”

น่าแปลกใจที่คนคนหนึ่งจะ “พลิก”

จากสิ่งที่ไม่ใช่ตัวเองแบบหนึ่ง

ไปสู่สิ่งที่ไม่ใช่ตัวเองอีกแบบหนึ่ง

คนที่ทำได้คงจะเก่งมากจริงๆ

คนเราที่ไม่ใช่นักแสดงเล่า

จะเคย “พลิก” บทบาทกันบ้างหรือเปล่านะ

ตอนเด็กๆ หนอเป็นเด็กที่เงียบมาก

จะว่าเรียบร้อยก็ได้

หลักๆ มันมาจากความไม่อยากยุ่งกับคนอื่น

แม่จะเรียกลักษณะนี้ว่า “เปิ่น”

แต่หนอคิดว่าทั้งหมดนี้มันมาจาก “ราก” เดียวกัน

หนอเลือกที่จะเงียบกับคนทั่วไป

หนอไม่พูดกับคนอื่น

แต่พูดมากกับเพื่อนๆ แทน

หนอไม่เคยกล้าแสดงออกเลยตลอดชีวิตวัยเด็ก

จำได้ว่าเหตุการณ์ที่ทำให้มีความกล้าขึ้นบ้าง

เกิดขึ้น 2 ครั้ง แต่ละครั้งมีการ “Up Level”

คือตอนมัธยม 1 กับตอนมหาวิทยาลัยปี 2

จนมาทุกวันนี้หนอถือว่าตัวเองกล้าพูดกล้าคุยพอสมควร

ทั้งกับคนแปลกหน้า คนกึ่งแปลกหน้า และคนคุ้นเคย

กระทั่งว่าหนอสามารถทำให้ทุกที่ไม่มี “Dead Air”

หลายคนบอกว่ามันเป็นความสามารถพิเศษ

มานั่งนึกดูดีๆ แล้ว

มันอาจจะไม่ได้พิเศษอะไรหนักหนาหรอก

เพียงแต่คนทั่วไปไม่ได้ใส่ใจจะพูดจะคุย

คนที่พยายามพูดพยายามคุยเลยมีอยู่ไม่มาก

เลยดูว่าเป็นความพิเศษไป

มานั่งนึกดูดีๆ แล้ว

หนอไม่ได้ช่างพูดขนาดนั้นเลย

ความเงียบของหนอไม่ได้หนีไปไหน

คนที่ใกล้ชิดมากๆ จะรู้ว่าหนอค่อนข้างสันโดษ

อาการหนึ่งที่แสดงออกคือเงียบ

แต่คนส่วนใหญ่มักไม่รู้

ส่วนหนึ่งเพราะไม่มีใครรับรู้

ในเมื่อ “เงียบ” เสียแล้ว ก็ “ไม่ได้ยิน”

อีกส่วนหนึ่งเพราะหนอดูเป็นคน “ไม่เงียบ” ในโลก Online

ซึ่งก็ไม่ใช่การ “สร้าง” ตัวตนขึ้นมานะ ทุกอย่างเป็นตัวจริง

หนอแค่มีนิสัยที่ต่างกันสุดขั้วอยู่ในตัวเอง ก็เท่านั้น

คนที่นิสัยต่างกันสุดขั้วนี่เข้าใจยากนะ

แม้แต่ตัวเองยังต้องใช้เวลาทำความเข้าใจเลย

เอาเป็นว่า ถ้าให้หนอสมมุติตัวการ์ตูนขึ้นมาตัวหนึ่ง

เพื่อที่จะแสดง Character ของหนอออกมาให้หมด

ตัวการ์ตูนของหนอคงใส่กระโปรง Tutu บานฟูสีชมพู

ขับรถ Sport รุ่นล่าสุดสีดำด้านทั้งคัน

นิสัยหนอต่างกันสุดขั้วประมาณนั้น

ไม่ขาดไม่เกิน

ตอนนี้หนอก็ยังเป็นคนที่พอเงียบก็เงียบมาก

จะว่าเรียบร้อยก็ยังพอได้อยู่ แต่ก็เป็นคนละบริบทกับตอนเด็ก

หนอยังมี “ความไม่อยากยุ่งกับคนอื่น” อยู่เหมือนเดิม

แม่คิดว่าหนอ “เปิ่น” เหมือนเดิม

หนอคิดว่านิสัยโดยรวมหนอเหมือนเดิม

หนอเลือกที่จะเงียบกับบางคน ต่างกันที่ตรง

หนอไม่พูดกับเพื่อนๆ

แต่พูดมากกับคนอื่นแทน

โลกทุกวันนี้ช่างเอื้อต่อการพูดคุยกับ “คนอื่น”

หนอเรียนรู้ที่จะแสดงออกกับคนแปลกหน้าที่ไม่เคยเจอ

เมื่อเจอก็ไม่เคอะเขิน ซึ่งก็สนุกดี

ยิ่งอายุมากขึ้น การสนทนากับคนแปลกหน้ายิ่งสนุก

กับคนใกล้ชิดต่างหาก ที่ยิ่งอายุมากขึ้น ยิ่งต้องคิด

เมื่อยิ่งคิดก็ยิ่งเก็บ เมื่อยิ่งเก็บก็ยิ่งไม่พูด

หนอเลือกที่จะเงียบกับคนคุ้นเคย

เพราะบางครั้งก็เหนื่อยเกินไปที่จะอธิบาย

เพื่อนสนิทหนอคนหนึ่งเคยพูดว่า

“กูไม่เข้าใจมึง... หลายอย่าง

บางอย่างที่เข้าใจ... กูก็ไม่เห็นด้วย

แต่ทีนี้ ถ้ากูต้องการรักษาความเป็นเพื่อน

กูก็รู้ว่าต้องปล่อยให้มึงเป็นมึงไป... ไม่พูดอะไร”

จริงๆ ในใจหนอชะงักตั้งแต่มันบอกว่าไม่เข้าใจแล้วล่ะ

ลึกๆ มันก็ Shock นะที่อยู่ๆ เพื่อนสนิทมาพูดอย่างนี้

แต่ก็ดี การพูดตรงๆ ทำให้ชีวิตง่ายขึ้น หนอชอบให้เป็นอย่างนั้น

ที่ยกตัวอย่างมานี้

หนอแค่ต้องการจะบอกว่า

ชีวิตคนเรานี่ก็ตลกดีนะ

ตอนเด็กเราเงียบกับคนภายนอก

ตอนโตเรา(ต้องรู้จักที่จะ)เงียบกับคนภายใน

ชีวิตคนเรานี่มัน “พลิก” เสียยิ่งกว่า “พลิก”

“พลิก” แล้ว “พลิก” อีก

ทั้งบทบาททั้งคำพูด

หนอยังคงอ่านข่าวบันเทิงเจอเนื้อความทำนองนี้บ่อย

“พลิกบทบาท”

แต่ก็ได้แต่ยิ้มมุมปากกับตัวเอง

ตัวเรานี้พลิกบทบาทของเราได้ดีพอหรือยัง

แล้วอนาคตยังจะต้องพลิกไปทางไหนอีก

ถ้าไม่พลิก... จะเกิดอะไรขึ้น

คุณผู้อ่านเคย “พลิก” กันบ้างหรือเปล่าคะ?

แล้ววันนี้... คุณพร้อมจะ “พลิก” บทบาทอีกหรือยัง?