ลุง

ลุง Taxi แนะนำตัวยืดยาว

ทันทีที่หนอก้าวขึ้นนั่ง

ลุงแนะนำตัวจบก็อวยพรให้มีความสุข

“เช่นกันค่ะ” หนอตอบไปส่งๆ

รู้สึกว่าลุงแปลก ทำไมต้องทำอะไรให้ยาก

แต่หนอก็ตอบไปตามมารยาท

หนอหยิบโทรศัพท์ขึ้นโทรหาเพื่อน

เพื่อบอกว่ากำลังจะไปหาที่บ้าน

ให้เตรียมตัวไว้ ถ้ายังไม่ลุกจากที่นอนก็ลุก

ส่วนหนึ่งที่โทรนั้น ลึกๆ ก็คืออยากตัดบทลุงด้วย

ลุงจะได้ไม่เหนื่อยพูดยืดยาว

แต่ก็นั่นแลนะ เสียมารยาทอยู่เหมือนกัน

หนอคุยโทรศัพท์ได้ใจความแล้วก็รีบวาง

ส่วนหนึ่งเพราะรู้สึกผิดต่อลุง

อยากขอโทษลุงที่เสียมารยาท

แต่ทันทีที่หนอวางโทรศัพท์

คนที่รีบกล่าวคำขอโทษกลับเป็นลุง

“ขอโทษด้วยนะครับ” ลุงบอก

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูก็ต้องขอโทษด้วย

เผอิญว่าหนูจำเป็นต้องคุยกับเพื่อน”

หนอบอกไปอย่างนั้น ซึ่งก็โกหกเสีย 50%

(รีบโทรเพราะอยากตัดบทลุงต่างหาก)

แล้วลุงก็อธิบายโครงการที่ผ่านการอบรมมาให้ฟัง

เป็นโครงการสอนภาษาอังกฤษและอีกหลายอย่าง

ตามที่หนอเขียนใน Blog ไปบ้างตอนที่แล้ว – ที่นี่

จากนั้นหนอก็เป็นฝ่ายชวนลุงคุยเสียเอง

ส่วนหนึ่งเพราะรู้สึกผิดต่อลุง

หนอเริ่มจากการถามเกี่ยวกับการอบรม

ลุงตอบอย่างภูมิใจมาก

ถ้าใครได้ฟังพร้อมกับหนอตอนนั้นก็คงคิดอย่างนี้

เราคุยกันไปเรื่อย

หนอตอบรับทุกคำ

และชวนคุยต่อมากขึ้น

ส่วนหนึ่งเพราะไม่อยากผิดต่อลุงอีก

ผู้ใหญ่ถามต้องรับคำ ต้องตอบเต็มประโยค

ต้องไม่พยักหน้าใส่ลอยๆ ... แม่สอนไว้

แล้วหนอก็ชวนคุยไปเรื่อย

หนอคิดมาตลอดว่าคนขับ Taxi ต้องเบื่อชีวิต

การนั่งจับเจ่าอยู่ในรถท่ามกลางการจราจรต้องน่าเบื่อแน่ๆ

เพราะฉะนั้น ถ้าเจอคนขับ Taxi ที่ดูอารมณ์ดีหน่อยชวนคุย

หนอก็มักจะตอบ จะมากจะน้อยก็ตอบ

คิดเสียว่าคุยเป็นเพื่อนเขา

ไม่ใช่แค่กับคนขับ Taxi ด้วย

จะพนักงานบริการที่ไหน

หนอก็มักจะตอบรับอย่างดี

โดยเฉพาะเวลาไปไหนคนเดียว

เวลาไม่ต้องวุ่นวายกับเพื่อนหรือคนรอบข้าง

ถ้าอารมณ์เสียหน่อย ก็ตอบรับตามสมควร

ถ้าอารมณ์ดีหน่อย ก็ชวนคุยยิ้มแย้มเป็นพิเศษ

“เรียนจบหรือยังครับ” ลุงถาม

“กำลังจะจบปริญญาโทค่ะ”

“โอ ลุงนึกว่าอายุ 17-18”

“ไม่หรอกค่ะ ลุงผิดไป 10 ปีเลยนะ”

(ลุงผิดไปมากจริงๆ หนอเพิ่งจะครบ 27)

“คนเรียนสูงๆ นี่... หายากนะครับ...

ที่จะมาคุยกับคนอย่างพวกผม”

ลุงพูด

“ไม่จริงหรอกค่ะ หนูว่าแล้วแต่คนนะ”

หนอพูด

ซึ่งมันก็จริงนี่นะ หนอคิดว่ามันแล้วแต่คน

“วันนี้ขอให้คุณมีวันที่ดีนะครับ

หวังว่าบทสนทนาเล็กน้อยจะทำให้คุณอารมณ์ดี

เห็นคุณหัวเราะ เห็นผู้โดยสารหัวเราะได้ ผมก็ดีใจ...”

ลุงอวยพร

“... แล้วก็ฝากชมคุณพ่อคุณแม่คุณด้วย

ท่านเลี้ยงคุณมาดีมาก กิริยามารยาท

การพูดการจาคุณดีเหลือเกิน

ที่เขาว่ากันว่าดูนางให้ดูที่แม่นี่ท่าจะจริงนะครับ

คุณดูจะมีพร้อมทุกด้าน แล้วยังไม่ถือตัวอีก”

ลุงชมยาวจนแทบจะตอบรับไม่ถูก

ไม่มีคนชมหนออย่างนี้มานานมาก

แม่สอนหนอมาดีจริงๆ แต่หนอไม่เคยคิดถึงจุดนี้เลย

หนอขอบคุณลุงไปมากมาย

เพราะหนอทำได้ดีที่สุดแค่นั้น

ซึ่งมันไม่ใช่แค่การขอบคุณสำหรับคำชมหรอก

แต่มันยังรวมถึงการขอบคุณ

สำหรับการทำให้หนอนึกขอบคุณพ่อกับแม่

ของที่ติดอยู่กับตัวเรานี่เราไม่ค่อยเห็นนะ

ไม่ค่อยเห็นว่าดีว่าชั่ว

มารู้เอาตอนคนอื่นบอก

แล้วถ้าเขาบอกว่าชั่วก็ไม่ค่อยเชื่อเขาอีก

คนเรามักคิดเข้าข้างตัวเองเสมอ

แต่วันนี้ลุงมาบอกว่าดีหนอก็ไม่ค่อยเชื่อนะ

หนอไม่เคยมองตัวเองดีขนาดนั้น

จนวันนี้หนอยังไม่เชื่อเต็มร้อยนะ

ที่ลุงบอกว่าหนอดี

แต่หนอเชื่อเต็มร้อย

ที่ลุงบอกว่าพ่อกับแม่สอนมาดี

มันจริงที่สุดแล้ว

พ่อกับแม่เลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้เราเสมอ

สอนสิ่งที่ดีที่สุดให้เราเสมอ

พรที่พ่อแม่ให้มันอยู่กับตัวเรานี่แล

เรารับรู้มันหรือเปล่า มากหรือน้อย เท่านั้นเอง

เราดี อย่างที่พ่อแม่อยากให้ดีหรือเปล่า เท่านั้นเอง

อย่างนี้แล้ว กิริยามารยาทที่ดีคงไม่ต่างจากมรดกสินะ

พ่อแม่ยกให้ลูก เพื่อให้ลูกยกให้ลูกหลานตัวเองต่อไป

วันนี้คุณทำดีเพื่อ(แสดงให้เห็นถึงการอบรมที่ดีของ)พ่อแม่หรือยังคะ?