รก

หนอชอบห้องรกๆ ของหนอค่ะ

หนอไม่ได้ชอบความรก

แต่พออยู่ๆ ไปแล้วมันเกิดรก

หนอก็ยังชอบมันเหมือนเดิม

ไม่ได้คิดจะเก็บอย่างจริงจัง

หนอหยิบใช้ของแค่ไม่กี่อย่าง

หลายอย่างจึงถูกวางทิ้งไว้อย่างนั้น

บางอย่างหนอลืมไปแล้วว่ามี

บางอย่างหนอก็รู้อยู่ว่ามี

แต่ก็ปล่อยให้ฝุ่นเกาะอยู่อย่างนั้น

ทางเดินในห้องเหมือนรันเวย์เข้าไปทุกวัน

เพราะของที่เริ่มวางล้ำระเกะระกะสองข้างทาง

ที่นั่งที่นอนยังทำหน้าที่ของมันได้

แม้จะมีสมบัติบ้ามากองทับถมโดยรอบ

ฟังก์ชั่นแต่ละอย่างที่ห้องนอนควรมี ก็ยังคงมีอยู่เหมือนเดิม

หนอชอบความทรงจำรกๆ ของหนอค่ะ

หนอไม่ได้ชอบให้มันรก

แต่พออยู่ๆ ไปแล้วมันเกิดรก

ฝุ่นเริ่มเกาะ จับไปก็เปื้อน

แต่หนอไม่ได้คิดจะเก็บอะไรทิ้ง

หนอหยิบใช้ความทรงจำแค่ไม่กี่เรื่อง

หลายเรื่องจึงถูกวางทิ้งไว้อย่างนั้น

บางเรื่องหนอลืมไปแล้วว่าเคยเกิดขึ้น

บางเรื่องหนอก็รู้อยู่ว่าเคยเกิดขึ้น

แต่ก็ปล่อยให้ฝุ่นเกาะอยู่อย่างนั้น

ทางเดินของความคิดเหมือนรันเวย์เข้าไปทุกวัน

เพราะเรื่องที่เริ่มพอกพูนระเกะระกะสองข้างทาง

สมองยังทำหน้าที่ของมันได้

แม้จะมีเรื่องบ้าๆ บางเรื่องมากองทับถมขวางทาง

ฟังก์ชั่นแต่ละอย่างที่สมองควรมี ก็ยังคงมีอยู่เหมือนเดิม

หนอชอบที่จะอยู่อย่างนี้

หนอชอบที่จะคิดอย่างนี้

แน่นอนว่าคนเราเติบโตขึ้นทุกวัน

และทุกอย่างก็เปลี่ยนแปลงไปทุกวัน

หนอก็เหมือนคนทั่วไป

หนอเก็บทั้งสิ่งจำเป็นและไม่จำเป็น

ทั้งสิ่งที่ดีและไม่ดี

ทั้งที่น่าจดจำและไม่น่าจดจำ

และหนออยู่กับมันได้

แล้วคุณล่ะ... ห้องของคุณรกขนาดไหน?