เพื่อน

หนอว่าคุณสมบัติของคนที่เป็น “เพื่อน”

ต้องเห็น 2 ส่วน

เห็นว่า “เราเป็นอย่างไร”

และเห็นว่า “เราเจออะไร”

เราเป็นอย่างไร นี่คือ เราเงียบ โวยวาย

ตลก ขี้งอน กินจุ หรืออะไรก็แล้วแต่

เราเจออะไร นี่คือ เราสอบตก แม่ด่า

โดนผู้ชายหลอก เป็นหนี้ หรืออะไรก็แล้วแต่

หนอว่าเพื่อนคนหนึ่งต้องอยู่กับเรานานพอ

ที่จะเห็นเหตุการณ์ผิดปกติบางอย่างเกิดขึ้น

เห็นเราตอบสนองต่อเหตุการณ์นั้น

เห็นเราเปลี่ยนแปลงจากเหตุการณ์นั้น

หนอว่านิยามของ “เพื่อนกิน” ที่พูดกัน

คือ เพื่อนที่เห็นแต่ส่วนแรก

เห็นแต่ “เราเป็นอย่างไร”

แต่ไม่สนใจรายละเอียดอื่นๆ

บางคนอยู่กับเพื่อนแค่ช่วงเวลาที่ดี ที่ปกติ

แต่ไม่รับรู้ถึงช่วงเวลาที่แย่ ที่ผิดปกติ

ไม่ยอมรับเพื่อนใน Version ที่ถูกกระทบกระเทือน

จะร่างกายหรือจิตใจก็แล้วแต่... เหล่านี้คือ “เพื่อนกิน”

เพื่อนที่เห็นทั้งสองส่วน

หนอไม่อยากนิยามว่าเป็น “เพื่อนตาย”

แต่ก็ถือว่าเป็น “เพื่อนที่พอใช้ได้”

ถ้ามีอยู่ก็ควรเก็บไว้กับตัวนานๆ

หนอว่าคนเราก็มีอยู่แค่นี้

หนึ่ง สิ่งที่เรามีมาแต่แรก

สอง สิ่งที่มากระทบเรา

คนเราเติบโตขึ้นเพราะอย่างที่สอง

เพราะฉะนั้น คนที่เห็นว่า “เราเจออะไร”

หรือรวมไปถึง “เราผ่านมันไปได้อย่างไร”

นี่แล เพื่อนที่รู้จักเราจริง

นี่แล เพื่อนที่ควรเก็บไว้

เพื่อนบางคนเห็นเราที่เปลี่ยนไปแล้วตั้งคำถาม

ตั้งคำถามกับ “เราเป็นอย่างไร”

ตั้งคำถามกับไอ้ความเป็น “อย่างไร” ของเรา

โดยที่ไม่เคยตั้งคำถามว่า “เราเจออะไร” มา ถึงได้เปลี่ยนไป

เพื่อนแบบนั้นดูเป็นเพื่อนที่เลือกรับแต่ “เปลือก” ของเรานะ

หรือหนออาจจะมองโลกในแง่ร้ายเกินไป

ไม่หรอก... หนอมองแบบ Realistic พอสมควรนะ

เพื่อนบางคนคบแต่ “เปลือก” เพื่อนบางคนเป็น “เพื่อนกิน”

หนอว่าเพื่อนกินนี่ไม่เสียหายนะ มีได้ คบได้

แต่อย่าคาดหวังให้เขาอยู่ตลอดไป

สิ่งที่เราต้องทำ ไม่ใช่ไม่คบคนเหล่านี้

เพียงแต่ต้องแยกแยะให้ออกว่าใครคือเพื่อนกินบ้าง เท่านั้นเอง

ที่สุดแล้ว คือ เราต้องไม่พึ่งพิงเพื่อนจนเกินไป

ต้องคิดเอง พูดเอง ทำเอง เป็นตัวของตัวเอง

และไม่ว่าจะเจอเพื่อนมากี่ประเภท ดีหรือไม่ดี

เราต้องเป็นเพื่อนที่ดีต่อเพื่อน (ที่ดี) ของเราเสมอ