ปรุ

บ่ายวันหยุดในขณะที่หนออ่านหนังสือเล่มหนึ่ง

มัชฌิมนิเทศ ของพี่โหน่ง วงศ์ทนง ชัยณรงค์สิงห์

อ่านไปไม่กี่หน้า สายตาก็มาหยุดที่ใจความตอนหนึ่ง

แล้วหนอก็หยุดอ่าน

แล้วหนอก็ตั้งคำถามกับชีวิตแทน

“ผมเป็นคนกรุงเทพฯ ไง

เกิดกรุงเทพฯ โตกรุงเทพฯ มาโดยตลอด

แล้วก็คาดว่าน่าจะอยู่กรุงเทพฯ ไปอีกนานแหละ

เพราะฉะนั้น กรุงเทพฯ ผมเห็นทะลุปรุโปร่งแล้วล่ะ

ผมควรจะลองไปอยู่ต่างจังหวัดบ้าง...”

หนอเป็นคนกรุงเทพฯ

เกิดกรุงเทพฯ โตกรุงเทพฯ

แล้วก็คาดว่าน่าจะอยู่กรุงเทพฯ ไปอีกนานเช่นกัน

แต่ไม่สามารถพูดได้เลยว่า เห็นกรุงเทพฯ ทะลุปรุโปร่ง

เหมือนมันไม่ได้อยากเห็นทะลุปรุโปร่งตั้งแต่แรก

หลายคนเห็นกรุงเทพฯ ทะลุปรุโปร่ง

ชนิดที่ไม่ควรเรียกว่าทะลุปรุโปร่งด้วยซ้ำ

ไม่ปรุแล้วล่ะ... พรุนเลย

เห็นมาจนพรุน

ทุกซอกทุกมุมของกรุงเทพฯ

ตัวหนอเองนี่อย่าว่าแต่ทะลุปรุโปร่งเลย

หนอไม่สามารถจะ “ทะลุ” หรือ “ปรุ” หรือ “โปร่ง” ได้ทั้งสิ้น

เอาแค่เส้น “ประ” ยังไม่เคยขีดให้ตัวเองสักครั้ง

ไม่เคยจะผจญกรุงเทพฯ จริงๆ เสียที

จะมา “ปรุ” มา “โปร่ง” มา “พรุน” ยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่

หนอเป็นคนกรุงเทพฯ

ชนิดที่ขับรถได้แค่จากพระราม 6 ซอย 28 ถึงจุฬาฯ

ไม่ได้ใกล้เคียงความทะลุปรุโปร่งใดใด

ไม่มีความน่าจะเป็นว่าชาตินี้จะได้ทะลุปรุโปร่งกับเขา

แต่หนอก็ไม่ได้กระตือรือร้นที่จะทะลุปรุโปร่งเลยนะ

สมัยเข้ามหาวิทยาลัยใหม่ๆ

แฟนหนอพาขึ้นรถเมล์ไปเยาวราช

นั่นเทียบเท่า Trip เปิดโลกใหม่เลยนะ

ฟังดูน่าสมเพชชะมัด

อยู่มาจนป่านนี้...

หนอไม่ได้เป็นอย่างนี้กับแค่กรุงเทพฯ

ทุกเมืองที่หนอไปใช้ชีวิตอยู่ก็ไม่ต่างกัน

หนอไม่เคยได้เสาะแสวงหาอัตลักษณ์ของเมืองเลย

จะเรียกว่า “ไปไม่ถึง” ก็คงจะไม่ผิดนัก

ทั้งเมืองต่างๆ ในอเมริกาที่เคยอยู่ และที่โซล เกาหลี

หนอไม่ค่อยได้ไปต่างจังหวัดเท่าไร

เท่าที่ไปก็ไม่ค่อยได้จำ

ส่วนใหญ่ก็ไปช่วงสั้นๆ สั้นมาก

ร้านอาหาร สถานที่เที่ยว วัดวา

ล้วนแต่เป็นที่ที่หนอไม่เคยแวะเวียน

หนอเคยตั้งคำถามกับชีวิตตัวเองหลายรอบ

เราควรเก็บเกี่ยวอะไรพวกนี้ไหม

เราใช้ชีวิตไม่เป็นหรือเปล่า

เราควรเปลี่ยนแปลงตัวเองไหม

เราใช้ชีวิตไม่คุ้มหรือเปล่า

หนอยังไม่มีคำตอบให้ตัวเองนะ

คุณล่ะคะ... คุณทะลุ “ปรุ” โปร่งที่ไหนบ้าง?