ขอบ

หนอไม่ค่อยได้ฟังวิทยุ

วันก่อนนั่งรถไปกับพี่ชาย

บังเอิญเป็นช่วงรายการฮิตพอดี

… Club Friday

ตัวหนอเองไม่เคยได้ฟัง Club Friday หรอก

พี่ชายเสียอีกที่ฟังบ่อยกว่า

ซึ่งบ่อยในที่นี้ก็คือฟังมากกว่าหนอ

แต่ไม่ได้ติดตาม เพราะเขาบอกหลายคำถามมัน “ไม่ได้เรื่อง”

ไม่แปลกที่พี่ชายไม่อยากจะเสพ Drama

รายการนี้ดังเพราะกรณีต่างๆ ที่โทรเข้ามา

หลายกรณีฟังดูเหลือเชื่อ

หลายกรณีฟังดูไร้สาระ

สิ่งที่ทำให้หนออยากยกมาเขียนใน Blog นี้

ไม่เกี่ยวกับกรณีใดเป็นพิเศษ

แต่มีตรรกะหนึ่งที่หนออยากเขียนถึง

เพราะมันเกิดขึ้นบ่อยเหลือเกิน

“ฟังอนาคตของชาติบางคนพูดแล้ว... สิ้นหวังนะ” พี่ชายเปรย

หนอว่าชีวิตคนเราต้องมี “ขอบ” นะ

คือต้องมีคนที่เป็น “ขอบ”

แล้วก็ต้องมี “แก่น”

ต้องมีคนที่เป็น “แก่น”

ในเรื่องความสัมพันธ์ก็เช่นกัน

หลายครั้ง คนที่คบกับแฟนมานาน

มักยก “ครอบครัว” และ/หรือ “สังคมร่วม” มาอ้าง

สร้างความชอบธรรมให้การมีอยู่ของตัวเองเวลาถูกบอกเลิก

หนออยากเขียน Blog นี้เพราะเรื่องนี้

“ครอบครัว” และ “สังคมร่วม” เป็นแค่ “ขอบ”

สุดท้ายแล้ว คนสองคนในความสัมพันธ์

ต้องตัดสินจากความรู้สึกของตัวเองเท่านั้น

มีคนเคยบอกหนอว่า ในกรณีที่คบกันมานาน

การเลิกกันเป็นเรื่องที่ความรอบข้างรับไม่ได้

ก็จริงอยู่ ไม่มีใครอยากให้เรื่องอย่างนี้เกิดขึ้น

แต่ “ความรอบข้าง” ไม่มีสิทธิ์รับไม่ได้นะ

พวกเขาเป็นแค่ “ขอบ”

ปัญหาของชีวิตหลายเรื่องเกิดขึ้น

เพราะไม่ลำดับความสำคัญให้ดี

เรื่องนี้ก็ไม่ต่างกัน

เรื่อง “ขอบ” และ “แก่น”

แต่ก็ไม่ใช่ว่า “ขอบ” ไม่สำคัญ

ครอบครัวและสังคมร่วมสำคัญเสมอ

สำคัญ... แต่ต้องไม่ “สำคัญตัวผิด”

ในเมื่อความสัมพันธ์เป็นเรื่องของคนสอง(สาม)คน

หลายครอบครัวเข้ามามีส่วนตัดสินใจกับหลายเรื่อง

แต่ถ้าหากความสัมพันธ์ใดจะจบลง

ครอบครัวไม่ควรเข้าไปกดดันเลยนะ

กดดันให้คบต่อ กดดันให้เลิก ไม่ควรทั้งนั้น

และคนในความสัมพันธ์เอง

ก็ต้องไม่ยกครอบครัวมาอ้าง

ไม่ยกครอบครัวมากดดันอีกฝ่าย

จะเหมือนเป็นการหลอกตัวเองกลายๆ ซึ่งไม่ควรเลย

คนที่รักเพียงคนเดียวควรเป็นเหตุผลที่มากพอจะให้เขาอยู่

แต่ถ้าไม่มากพอ ก็ปล่อยเขาไป

จะเลิกรากัน ก็ต้องเลิกรากันอย่างเข้าใจนะคะ

ขอให้ทุกคนมี “ขอบ” และ “แก่น” ที่แบ่งแยกกันชัดเจนค่ะ