งง

เคยงงกันไหมคะ?

เวลาที่งงเป็นเวลาที่น่าอึดอัดจริงๆ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเกิดเหตุการณ์ไม่พึงประสงค์ขึ้น

เรื่องเกิดขึ้นมานานแล้ว

วันนั้นเป็นวันธรรมดาวันหนึ่ง

หนอนั่งอยู่ในคาบเรียนภาษาเยอรมัน

เสียงตามสายดังขึ้น

หนอไม่เข้าใจสิ่งที่ประกาศอยู่สักคำ

ทุกคนดูตะลึงงัน

เสียงตามสายเงียบลง

หนอยังไม่เข้าใจสิ่งที่ประกาศไปสักคำ

ทุกคนยังตะลึงงัน

หนอหันซ้ายไปหาเพื่อนที่นั่งข้างๆ

“Is this serious?” พร้อมกรีดสำเนียงให้เขาเข้าใจง่ายๆ

ทั้งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่า “This” ในที่นี้คืออะไร

เพื่อนคนนั้นหันขวามาพยักหน้าน้อยๆ

“Yes” เธอพูดในลำคอ

ทุกอย่างในห้องเรียนดูเกินจริง

หนอเพิ่งเหยียบเข้าประเทศนี้มาได้ 1 สัปดาห์

ความรู้ภาษาอังกฤษที่ว่าเกือบ Perfect ขณะอยู่เมืองไทย

ไม่มีความหมายในที่แห่งนี้ หนอไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นเลย

“ตึก Pentagon...”

หนอจับใจความได้สักอย่าง

แต่นั่นก็ไม่มากพอ

โรงเรียนเราเลิกเวลาปกติ

บ่ายสองโมงสิบห้านาที

หนอเจอ Host Brother ตอนกำลังเดินไปขึ้นรถโรงเรียน

Host Brother คือลูกชายของบ้านที่หนอไปอยู่ด้วย

เขาพยายามบอกหนอว่าเมื่อเช้าเกิดอะไรขึ้น

แต่หนอไม่เข้าใจ

ทุกคนบนรถโรงเรียนดูไร้ชีวิตชีวา

วันนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

หนอยังไม่เข้าใจ

เรากด Switch โรงรถให้เปิดขึ้น

และเดินเข้าบ้านจากทางนั้น

แม่ - Host Mother - นั่งดูทีวีอยู่

พี่ชายและน้องสาวทิ้งกระเป๋านักเรียนลงอย่างอ่อนแรง

ในทีวีมีภาพเครื่องบินชนตึก

นี่มันหนังเรื่องอะไร

Mark กับ Michelle หันมาอธิบายว่า

นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อเช้าใน New York

นี่คือสิ่งที่อยู่ในเสียงตามสาย

“ที่จริงแล้วพ่อต้องอยู่ที่ Pentagon ส่วนนั้น” Mark พูดขึ้น

หมายถึงตึกที่ยุบลงมาเมื่อเช้าใน DC

Host Father หนอทำงานส่วน State Department

พ่อ - ที่ขณะนั้นหนอเรียก “Dad” - ไม่ได้อยู่ที่ตึกนั้นเมื่อเช้า

บ้านเราทุกคนปลอดภัย

หนอยังไม่เข้าใจ

จากวันนั้น 11 กันยายน 2001

ถึงวันนี้ 30 เมษายน 2013

หนอก็ยังมีเรื่องที่ไม่เข้าใจ

ทั้งที่เรียนจบการเมืองต่างประเทศแท้ๆ

ความ “งง” ของหนอตอนนั้นกับตอนนี้แตกต่างกัน

แต่หนอพูดได้เต็มปากว่าหนอยัง “ไม่เข้าใจ” อยู่หลายอย่าง

หนองงที่คนทำร้ายกันวันนั้น

หนองงที่คนยังทำร้ายกันวันนี้

โลกนี้ช่างไม่น่าเข้าใจ

อย่าบอกว่าโลกไม่น่าอยู่เลย

โลกน่าอยู่เสมอ

คนต่างหากที่ทำให้โลกไม่น่าอยู่

เดิน

หนอกำลังเดินกลับบ้าน

เท้าทางเป็นห้องสมุดชั้นดีสำหรับคนที่ “คิดไปเรื่อย”

การคิดนี่ไม่จำเป็นต้องอยู่ในที่สงบๆ หรอก

หนอเดินคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยตลอดทาง

เช่น ทำไมเราถึงเรื่อยเปื่อย?

หนอเรียนจบมา ไปต่อภาษาต่างประเทศที่ 2

กลับมาสมัครงาน ไม่มีใครเรียกสัมภาษณ์

ทำไมไม่มีใครต้องการเรา?

ไม่ใช่แค่ไม่เรียกสัมภาษณ์

ที่ที่เรียกและได้เข้าไปทำ ก็อยู่ไม่ได้นาน

ทำไมคนเรียนดีมาตลอดชีวิตถึงได้จับจดอย่างนี้?

ชีวิตเราแย่นะ

เสียสถาบันจริงๆ

หนอกำลังเดินกลับบ้าน

รถเมล์วิ่งตัดเข้าออกเลนในเลนนอก

คนบนรถเมล์ดูลำบาก

นอกจากจะเบียด ร้อน แล้วยังต้องทรงตัวดีๆ

คุณมนุษย์เงินเดือนผู้หญิงใส่ส้นสูง

เธอวิ่งเลาะทางเท้ามาให้ทันรถเมล์หยุดที่ป้าย

ในมือถือกระเป๋าใบใหญ่และกับข้าวพะรุงพะรัง

ร้านข้าวแกงตามสั่งริมถนนมีคนมุงเยอะ

ที่มุงตรงร้านก็มี ที่ต่อคิวยาวออกไปก็มี

เมื่อไรเขาจะได้กินนะ ซื้อกลับไปให้ใครกินบ้างนะ

ร้านสะดวกซื้อก็มีคนต่อคิวยาว

ที่ซื้อข้าวซื้อของก็มี ที่จ่ายค่าโน่นค่านี่ก็มี

เมื่อไรเขาจะได้กลับบ้านนะ มีใครรอเขาอยู่ที่บ้านบ้างนะ

หนอกำลังเดินกลับบ้าน

ชีวิตเราแย่นะ... แต่เราก็สบายกว่าอีกหลายคน

หนัง

วันนี้หนอไปดูหนังมาค่ะ

ไปดูคนเดียว

เป็นวิธีปลีกวิเวกวิธีหนึ่ง

เรื่องนี้ฉายเฉพาะเครือแบบจำกัดโรงนะคะ

“ปาฏิหาริย์ห้องขังหมายเลข 7”

หรือ Miracle in Cell No. 7

ชื่อภาษาเกาหลีคือ

7번방의 선물

แปลตรงตัวคือ “ของขวัญห้องหมายเลข 7”

เอาจริงๆ คือหนอไม่มีหนังอื่นที่อยากดู

และในโฆษณาก็พาดหัวมาว่าเรื่องนี้ “น่าดู”

ซึ่งจะจริงไม่จริงก็ไม่เป็นไร

หนังเกาหลีจะมีกี่สักเรื่องที่ทำออกมาห่วยจนรับไม่ได้

ส่วนตัวหนอคิดว่าไม่มี ยิ่งแนวครอบครัวอย่างนี้แล้วด้วย

ต่อให้ไม่ชอบ ก็ยังถือว่าได้ฟังภาษาที่ไม่ได้ฟังมานาน – คิดถึง

7번방의 선물 ตัดเรื่องสลับไปมา แต่ก็ไม่ทำให้งง

สิ่งที่เฉียบมากคือมุกตลกที่มาถูกจังหวะ

และการเล่นคำพ้องที่สละสลวย (สำหรับคนฟังเกาหลีเข้าใจ)

ตัวอย่างหนึ่งที่คอเกาหลีน่าจะได้ยินบ่อยคือคำว่า “นางฟ้า” (천사)

คำว่า “นางฟ้า” พ้องเสียงกับจำนวน “พันสี่” – 1004

ในเรื่องนี้ก็มีนักโทษรหัส 1004 ด้วย บทพูดบางฉากจึงกินใจยิ่งขึ้น

หนังเรื่องนี้ทำให้เห็นว่าผู้ผลิตใส่ใจรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง “บทสนทนา” และ “ความหมายระหว่างบรรทัด”

ซึ่งแน่นอนว่าผู้ชมต่างชาติจะไม่ได้รับอรรถรสเต็มร้อย

ถึงอย่างนั้นหนังเรื่องนี้ก็ยังให้ความสุขกับคนดู

แม้จะตัดประเด็นเรื่องความเข้าใจในภาษาออกไป

Subtitle เรื่องนี้ทำออกมาใช้ได้ทีเดียว - สนุกมาก

7번방의 선물 เป็นหนังตลก ที่อบอุ่นมากๆ ดูไปยิ้มไป

หนอไม่ได้ยิ้มกว้างๆ หัวเราะดังๆ ในโรงหนังมานานแล้ว

แต่ฉากเรียกน้ำตาที่นานๆ มาทีก็ถือว่าทำเอาร้องไห้ได้จริงจังทีเดียว

* หนอไม่เขียนเรื่องย่อนะคะ

หนอเองก็ตัดสินใจไปดูแบบที่ไม่อ่านอะไรไปก่อนเลย

ใครมีเวลาว่าง อยากดูหนัง หนอแนะนำหนังเรื่องนี้ค่ะ

Miracle in Cell No. 7 Trailer

พลิก

หนออ่านข่าวบันเทิงเจอเนื้อความทำนองนี้บ่อย

คนนั้นคนนี้ “พลิกบทบาท”

น่าแปลกใจที่คนคนหนึ่งจะ “พลิก”

จากสิ่งที่ไม่ใช่ตัวเองแบบหนึ่ง

ไปสู่สิ่งที่ไม่ใช่ตัวเองอีกแบบหนึ่ง

คนที่ทำได้คงจะเก่งมากจริงๆ

คนเราที่ไม่ใช่นักแสดงเล่า

จะเคย “พลิก” บทบาทกันบ้างหรือเปล่านะ

ตอนเด็กๆ หนอเป็นเด็กที่เงียบมาก

จะว่าเรียบร้อยก็ได้

หลักๆ มันมาจากความไม่อยากยุ่งกับคนอื่น

แม่จะเรียกลักษณะนี้ว่า “เปิ่น”

แต่หนอคิดว่าทั้งหมดนี้มันมาจาก “ราก” เดียวกัน

หนอเลือกที่จะเงียบกับคนทั่วไป

หนอไม่พูดกับคนอื่น

แต่พูดมากกับเพื่อนๆ แทน

หนอไม่เคยกล้าแสดงออกเลยตลอดชีวิตวัยเด็ก

จำได้ว่าเหตุการณ์ที่ทำให้มีความกล้าขึ้นบ้าง

เกิดขึ้น 2 ครั้ง แต่ละครั้งมีการ “Up Level”

คือตอนมัธยม 1 กับตอนมหาวิทยาลัยปี 2

จนมาทุกวันนี้หนอถือว่าตัวเองกล้าพูดกล้าคุยพอสมควร

ทั้งกับคนแปลกหน้า คนกึ่งแปลกหน้า และคนคุ้นเคย

กระทั่งว่าหนอสามารถทำให้ทุกที่ไม่มี “Dead Air”

หลายคนบอกว่ามันเป็นความสามารถพิเศษ

มานั่งนึกดูดีๆ แล้ว

มันอาจจะไม่ได้พิเศษอะไรหนักหนาหรอก

เพียงแต่คนทั่วไปไม่ได้ใส่ใจจะพูดจะคุย

คนที่พยายามพูดพยายามคุยเลยมีอยู่ไม่มาก

เลยดูว่าเป็นความพิเศษไป

มานั่งนึกดูดีๆ แล้ว

หนอไม่ได้ช่างพูดขนาดนั้นเลย

ความเงียบของหนอไม่ได้หนีไปไหน

คนที่ใกล้ชิดมากๆ จะรู้ว่าหนอค่อนข้างสันโดษ

อาการหนึ่งที่แสดงออกคือเงียบ

แต่คนส่วนใหญ่มักไม่รู้

ส่วนหนึ่งเพราะไม่มีใครรับรู้

ในเมื่อ “เงียบ” เสียแล้ว ก็ “ไม่ได้ยิน”

อีกส่วนหนึ่งเพราะหนอดูเป็นคน “ไม่เงียบ” ในโลก Online

ซึ่งก็ไม่ใช่การ “สร้าง” ตัวตนขึ้นมานะ ทุกอย่างเป็นตัวจริง

หนอแค่มีนิสัยที่ต่างกันสุดขั้วอยู่ในตัวเอง ก็เท่านั้น

คนที่นิสัยต่างกันสุดขั้วนี่เข้าใจยากนะ

แม้แต่ตัวเองยังต้องใช้เวลาทำความเข้าใจเลย

เอาเป็นว่า ถ้าให้หนอสมมุติตัวการ์ตูนขึ้นมาตัวหนึ่ง

เพื่อที่จะแสดง Character ของหนอออกมาให้หมด

ตัวการ์ตูนของหนอคงใส่กระโปรง Tutu บานฟูสีชมพู

ขับรถ Sport รุ่นล่าสุดสีดำด้านทั้งคัน

นิสัยหนอต่างกันสุดขั้วประมาณนั้น

ไม่ขาดไม่เกิน

ตอนนี้หนอก็ยังเป็นคนที่พอเงียบก็เงียบมาก

จะว่าเรียบร้อยก็ยังพอได้อยู่ แต่ก็เป็นคนละบริบทกับตอนเด็ก

หนอยังมี “ความไม่อยากยุ่งกับคนอื่น” อยู่เหมือนเดิม

แม่คิดว่าหนอ “เปิ่น” เหมือนเดิม

หนอคิดว่านิสัยโดยรวมหนอเหมือนเดิม

หนอเลือกที่จะเงียบกับบางคน ต่างกันที่ตรง

หนอไม่พูดกับเพื่อนๆ

แต่พูดมากกับคนอื่นแทน

โลกทุกวันนี้ช่างเอื้อต่อการพูดคุยกับ “คนอื่น”

หนอเรียนรู้ที่จะแสดงออกกับคนแปลกหน้าที่ไม่เคยเจอ

เมื่อเจอก็ไม่เคอะเขิน ซึ่งก็สนุกดี

ยิ่งอายุมากขึ้น การสนทนากับคนแปลกหน้ายิ่งสนุก

กับคนใกล้ชิดต่างหาก ที่ยิ่งอายุมากขึ้น ยิ่งต้องคิด

เมื่อยิ่งคิดก็ยิ่งเก็บ เมื่อยิ่งเก็บก็ยิ่งไม่พูด

หนอเลือกที่จะเงียบกับคนคุ้นเคย

เพราะบางครั้งก็เหนื่อยเกินไปที่จะอธิบาย

เพื่อนสนิทหนอคนหนึ่งเคยพูดว่า

“กูไม่เข้าใจมึง... หลายอย่าง

บางอย่างที่เข้าใจ... กูก็ไม่เห็นด้วย

แต่ทีนี้ ถ้ากูต้องการรักษาความเป็นเพื่อน

กูก็รู้ว่าต้องปล่อยให้มึงเป็นมึงไป... ไม่พูดอะไร”

จริงๆ ในใจหนอชะงักตั้งแต่มันบอกว่าไม่เข้าใจแล้วล่ะ

ลึกๆ มันก็ Shock นะที่อยู่ๆ เพื่อนสนิทมาพูดอย่างนี้

แต่ก็ดี การพูดตรงๆ ทำให้ชีวิตง่ายขึ้น หนอชอบให้เป็นอย่างนั้น

ที่ยกตัวอย่างมานี้

หนอแค่ต้องการจะบอกว่า

ชีวิตคนเรานี่ก็ตลกดีนะ

ตอนเด็กเราเงียบกับคนภายนอก

ตอนโตเรา(ต้องรู้จักที่จะ)เงียบกับคนภายใน

ชีวิตคนเรานี่มัน “พลิก” เสียยิ่งกว่า “พลิก”

“พลิก” แล้ว “พลิก” อีก

ทั้งบทบาททั้งคำพูด

หนอยังคงอ่านข่าวบันเทิงเจอเนื้อความทำนองนี้บ่อย

“พลิกบทบาท”

แต่ก็ได้แต่ยิ้มมุมปากกับตัวเอง

ตัวเรานี้พลิกบทบาทของเราได้ดีพอหรือยัง

แล้วอนาคตยังจะต้องพลิกไปทางไหนอีก

ถ้าไม่พลิก... จะเกิดอะไรขึ้น

คุณผู้อ่านเคย “พลิก” กันบ้างหรือเปล่าคะ?

แล้ววันนี้... คุณพร้อมจะ “พลิก” บทบาทอีกหรือยัง?

ยับ

หนอจะลองทำหนังสือทำมือค่ะ

นับเป็นเป้าหมายที่สูงส่งมาก

สำหรับคนที่ไม่เคยทำงานฝีมือใดใดออกมาได้ดี

หนอซื้อกระดาษลายสวยๆ มาตัดเป็นขนาดที่ต้องการ

เศษกระดาษเกลื่อนพื้นไปหมด

กระดาษห่อเอย ใบเสร็จรับเงินเอย

ลมกระโชกมาทางหน้าต่าง

กระดาษที่น้ำหนักเบาหน่อยกระจายไปคนละทาง

หนอยังคงตัดกระดาษในมือต่อไป

ใบเสร็จรับเงินปลิวผ่านหน้า

หนอคว้าใบเสร็จรับเงินนั้นมาขยำลวกๆ

ทิ้งมันไว้ที่เดิม แล้วตัดกระดาษต่อไป

ก้อนใบเสร็จรับเงินแน่นิ่งอยู่ตรงนั้น

จนหนอตัดกระดาษเสร็จ

มันยับยู่ยี่ แต่ก็ไม่ได้ปลิวไปตามแรงลม

มันไม่ได้มีน้ำหนักมากขึ้นหรอก

มันมีพื้นที่รับลมน้อยลง

มันจึงไม่ปลิวไปตามแรงลม

กระดาษที่ยับยู่ยี่ไม่ปลิวไปตามแรงลม

กระดาษต้องยับ จึงจะไม่ปลิว

บางทีความไม่เรียบสวยก็เป็นข้อดี

หนอเก็บกวาดพื้นที่นั่งตัดกระดาษ

ใช้เวลาจ้องมองความไม่เรียบสวยนั้นอยู่สักครู่

นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

หัวใจที่ยับยู่ยี่ก็คงไม่ปลิวไปตามแรงลมเหมือนกันสินะ

หัวใจต้องยับ จึงจะไม่ปลิว

บางทีความไม่เรียบสวยก็เป็นข้อดี

ความไม่เรียบสวยทำให้เราหนักแน่นใช่หรือไม่

หัวใจที่มีแผลเป็นหัวใจที่แข็งแกร่งขึ้นใช่หรือไม่

เราจำเป็นต้องเจ็บปวดจึงจะเติบโตได้ใช่หรือไม่

รอย “ยับ” ทำให้เราทนทานต่อชีวิตสินะ

เราจำเป็นต้องอยู่กับความ “ยับ” นี้ให้ได้

ต้องมองว่ามันสวย ต้องยิ้มกับมันได้

เราควรพอใจที่เรา “ยับ”

เราควรขอบคุณโชคชะตาที่เรา “ยับ”

สุดท้าย มันทำให้เราไม่ปลิวไปตามแรงลม

แล้วหนอก็เลิกตั้งคำถาม

คำถามที่ว่าทำไมเราบางคนถึงต้องผิดหวัง

สุดท้าย ความผิดหวังทำให้เราไม่ปลิวไปตามแรงลม

แล้วหนอก็ได้คำตอบ

คำตอบสำหรับหลายอย่างที่กำลังคิดไม่ตก

สุดท้าย หนอก็ยิ้มกับมันได้

ลุง

ลุง Taxi แนะนำตัวยืดยาว

ทันทีที่หนอก้าวขึ้นนั่ง

ลุงแนะนำตัวจบก็อวยพรให้มีความสุข

“เช่นกันค่ะ” หนอตอบไปส่งๆ

รู้สึกว่าลุงแปลก ทำไมต้องทำอะไรให้ยาก

แต่หนอก็ตอบไปตามมารยาท

หนอหยิบโทรศัพท์ขึ้นโทรหาเพื่อน

เพื่อบอกว่ากำลังจะไปหาที่บ้าน

ให้เตรียมตัวไว้ ถ้ายังไม่ลุกจากที่นอนก็ลุก

ส่วนหนึ่งที่โทรนั้น ลึกๆ ก็คืออยากตัดบทลุงด้วย

ลุงจะได้ไม่เหนื่อยพูดยืดยาว

แต่ก็นั่นแลนะ เสียมารยาทอยู่เหมือนกัน

หนอคุยโทรศัพท์ได้ใจความแล้วก็รีบวาง

ส่วนหนึ่งเพราะรู้สึกผิดต่อลุง

อยากขอโทษลุงที่เสียมารยาท

แต่ทันทีที่หนอวางโทรศัพท์

คนที่รีบกล่าวคำขอโทษกลับเป็นลุง

“ขอโทษด้วยนะครับ” ลุงบอก

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูก็ต้องขอโทษด้วย

เผอิญว่าหนูจำเป็นต้องคุยกับเพื่อน”

หนอบอกไปอย่างนั้น ซึ่งก็โกหกเสีย 50%

(รีบโทรเพราะอยากตัดบทลุงต่างหาก)

แล้วลุงก็อธิบายโครงการที่ผ่านการอบรมมาให้ฟัง

เป็นโครงการสอนภาษาอังกฤษและอีกหลายอย่าง

ตามที่หนอเขียนใน Blog ไปบ้างตอนที่แล้ว – ที่นี่

จากนั้นหนอก็เป็นฝ่ายชวนลุงคุยเสียเอง

ส่วนหนึ่งเพราะรู้สึกผิดต่อลุง

หนอเริ่มจากการถามเกี่ยวกับการอบรม

ลุงตอบอย่างภูมิใจมาก

ถ้าใครได้ฟังพร้อมกับหนอตอนนั้นก็คงคิดอย่างนี้

เราคุยกันไปเรื่อย

หนอตอบรับทุกคำ

และชวนคุยต่อมากขึ้น

ส่วนหนึ่งเพราะไม่อยากผิดต่อลุงอีก

ผู้ใหญ่ถามต้องรับคำ ต้องตอบเต็มประโยค

ต้องไม่พยักหน้าใส่ลอยๆ ... แม่สอนไว้

แล้วหนอก็ชวนคุยไปเรื่อย

หนอคิดมาตลอดว่าคนขับ Taxi ต้องเบื่อชีวิต

การนั่งจับเจ่าอยู่ในรถท่ามกลางการจราจรต้องน่าเบื่อแน่ๆ

เพราะฉะนั้น ถ้าเจอคนขับ Taxi ที่ดูอารมณ์ดีหน่อยชวนคุย

หนอก็มักจะตอบ จะมากจะน้อยก็ตอบ

คิดเสียว่าคุยเป็นเพื่อนเขา

ไม่ใช่แค่กับคนขับ Taxi ด้วย

จะพนักงานบริการที่ไหน

หนอก็มักจะตอบรับอย่างดี

โดยเฉพาะเวลาไปไหนคนเดียว

เวลาไม่ต้องวุ่นวายกับเพื่อนหรือคนรอบข้าง

ถ้าอารมณ์เสียหน่อย ก็ตอบรับตามสมควร

ถ้าอารมณ์ดีหน่อย ก็ชวนคุยยิ้มแย้มเป็นพิเศษ

“เรียนจบหรือยังครับ” ลุงถาม

“กำลังจะจบปริญญาโทค่ะ”

“โอ ลุงนึกว่าอายุ 17-18”

“ไม่หรอกค่ะ ลุงผิดไป 10 ปีเลยนะ”

(ลุงผิดไปมากจริงๆ หนอเพิ่งจะครบ 27)

“คนเรียนสูงๆ นี่... หายากนะครับ...

ที่จะมาคุยกับคนอย่างพวกผม”

ลุงพูด

“ไม่จริงหรอกค่ะ หนูว่าแล้วแต่คนนะ”

หนอพูด

ซึ่งมันก็จริงนี่นะ หนอคิดว่ามันแล้วแต่คน

“วันนี้ขอให้คุณมีวันที่ดีนะครับ

หวังว่าบทสนทนาเล็กน้อยจะทำให้คุณอารมณ์ดี

เห็นคุณหัวเราะ เห็นผู้โดยสารหัวเราะได้ ผมก็ดีใจ...”

ลุงอวยพร

“... แล้วก็ฝากชมคุณพ่อคุณแม่คุณด้วย

ท่านเลี้ยงคุณมาดีมาก กิริยามารยาท

การพูดการจาคุณดีเหลือเกิน

ที่เขาว่ากันว่าดูนางให้ดูที่แม่นี่ท่าจะจริงนะครับ

คุณดูจะมีพร้อมทุกด้าน แล้วยังไม่ถือตัวอีก”

ลุงชมยาวจนแทบจะตอบรับไม่ถูก

ไม่มีคนชมหนออย่างนี้มานานมาก

แม่สอนหนอมาดีจริงๆ แต่หนอไม่เคยคิดถึงจุดนี้เลย

หนอขอบคุณลุงไปมากมาย

เพราะหนอทำได้ดีที่สุดแค่นั้น

ซึ่งมันไม่ใช่แค่การขอบคุณสำหรับคำชมหรอก

แต่มันยังรวมถึงการขอบคุณ

สำหรับการทำให้หนอนึกขอบคุณพ่อกับแม่

ของที่ติดอยู่กับตัวเรานี่เราไม่ค่อยเห็นนะ

ไม่ค่อยเห็นว่าดีว่าชั่ว

มารู้เอาตอนคนอื่นบอก

แล้วถ้าเขาบอกว่าชั่วก็ไม่ค่อยเชื่อเขาอีก

คนเรามักคิดเข้าข้างตัวเองเสมอ

แต่วันนี้ลุงมาบอกว่าดีหนอก็ไม่ค่อยเชื่อนะ

หนอไม่เคยมองตัวเองดีขนาดนั้น

จนวันนี้หนอยังไม่เชื่อเต็มร้อยนะ

ที่ลุงบอกว่าหนอดี

แต่หนอเชื่อเต็มร้อย

ที่ลุงบอกว่าพ่อกับแม่สอนมาดี

มันจริงที่สุดแล้ว

พ่อกับแม่เลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้เราเสมอ

สอนสิ่งที่ดีที่สุดให้เราเสมอ

พรที่พ่อแม่ให้มันอยู่กับตัวเรานี่แล

เรารับรู้มันหรือเปล่า มากหรือน้อย เท่านั้นเอง

เราดี อย่างที่พ่อแม่อยากให้ดีหรือเปล่า เท่านั้นเอง

อย่างนี้แล้ว กิริยามารยาทที่ดีคงไม่ต่างจากมรดกสินะ

พ่อแม่ยกให้ลูก เพื่อให้ลูกยกให้ลูกหลานตัวเองต่อไป

วันนี้คุณทำดีเพื่อ(แสดงให้เห็นถึงการอบรมที่ดีของ)พ่อแม่หรือยังคะ?