SUPER DADDY

เมื่อวานหนอเขียนเกี่ยวกับหนังที่ดูแล้วรักพ่อรักแม่มากขึ้น

แล้วยังมี Follower ท่านหนึ่ง Mention มาหาใน Twitter ว่า

ถ้ามีโอกาสขอให้เขียนเกี่ยวกับพ่อหนอเองด้วย

เพราะว่าชอบที่ท่านเป็นพ่อบ้าน เย็บผ้าสวย ทำอาหารอร่อย

Comment สังคมได้โดนใจ และ “ท่านน่ารักดี”

เพราะฉะนั้น วันนี้จัดไปเลย หนอจะเขียนเรื่องของพ่อค่ะ

พ่อหนอเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยค่ะ

หนอมีคณะวิทยาศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดลเป็นสนามเด็กเล่น

รวมไปถึงโรงพยาบาลรามาธิบดี และศาลายาด้วย

ปิดเทอมที พ่อแม่ก็ต้องกระเตงหนอไปทำงานเสมอ

จริงๆ หนอโตมากับแม่เสียเป็นส่วนใหญ่

พอแม่ออกไปอยู่บ้านคุณยายหนอถึงสนิทกับพ่อมากขึ้น

พ่อเป็นคนต่างจังหวัดค่ะ

พื้นฐานไม่ได้ร่ำรวย พ่อเลยโตมาทำได้ทุกอย่าง

นั่นทำให้พ่อทำได้ทุกอย่าง...

ทุกอย่างที่ทำงาน

ทุกอย่างในบ้าน

ทุกอย่างเพื่อลูก

ที่ทำงาน

พ่อเป็นคนอารมณ์ดีค่ะ

สอนที่ไหนลูกศิษย์ก็รัก

เคยไปสอนข้างนอกที่หนึ่ง

ได้รางวัล “ครูในดวงใจ” ทุกปีเลยเชียว

พ่อภูมิใจกับรางวัลนี้มาก

และหนอก็ภูมิใจในตัวพ่อมากเช่นกัน

หนอเกิดในครอบครัวนักวิชาการ

พ่อบอกเสมอว่าการเรียนนั้นดี

การรักเรียนก็เป็นสิ่งดี คนรักเรียนก็มีมาก

เพียงแต่หลายคนเรียนเพื่อตัวเอง เรียนอย่างเห็นแก่ตัว

ซึ่งมันไร้ประโยชน์ มันไม่เกิดผลดีต่อประเทศชาติเลย

“ยิ่งเรียนสูงกว่าคนอื่น ยิ่งต้อง ‘ให้’ มากกว่าคนอื่น” พ่อบอก

ประเทศเรามีงานวิจัยดีๆ เยอะ

แต่สุดท้ายจะมีกี่ผลงานที่ได้รับการพัฒนา

ประเทศเรามีบุคลากรเก่งๆ เยอะ

แต่สุดท้ายจะมีกี่คนที่อยากจะมอบความรู้ให้คนอื่นต่อ

พ่อหนอไม่ได้สอนให้ “เห็นแก่คนอื่น” นะคะ

ท่านสอนให้ “เห็นแก่คนอื่น... บ้าง”

ในบ้าน

วันก่อนโถชักโครกมีปัญหา หนอก็รู้ว่ามันมีปัญหา

พยายามคลำหาเองแล้ว แต่ก็หาต้นตอไม่ได้

สุดท้ายบอกพ่อ จบไหมล่ะ? ... จบ

“มันเป็นที่ก้านลูกลอย...” Blah Blah Blah

ถามว่าเข้าใจไหม? ... เข้าใจ

แต่ทำเองได้ไหม? ... ไม่ได้

การซ่อมสิ่งของ ในบ้านไม่ใช่ความสามารถพิเศษอย่างเดียวของพ่อ

แต่ท่านยังสามารถซ่อมของใช้ส่วนตัวของลูกสาวได้อีกด้วย

พ่อเป็นคนเย็บผ้าสวย คงเป็นเพราะคุณย่าของหนอเป็นช่างตัดเสื้อ

หนอโตขึ้นมาโดยไม่ต้องซื้อชุดมากนัก เพราะคุณย่าตัดให้ใส่เรื่อยๆ

ถึงวัยเดินสยาม ซื้อเสื้อผ้าตามประสา พ่อก็ยังสามารถ Comment

การตัดเย็บของ “เสื้อโหล” เหล่านั้นได้อย่างมืออาชีพ

พ่อเป็นคนเชียงใหม่ค่ะ

ท่านทำอาหารเหนือให้ทานอยู่เนืองๆ

แต่ถึงไม่ใช่อาหารเหนือ ท่านก็ทำอร่อยอยู่แล้ว

อย่างไหนที่ไม่เคยทำ ก็ต้องมาชิมมาลองทำ

สุดท้ายก็อร่อยทุกอย่าง

เกิดเป็นลูกพ่อนี่โชคดีจริงๆ

เพื่อลูก

บ้านหนอไม่ได้มีฐานะหรอกค่ะ

เป็นครอบครัวปานกลาง

ไม่เคยได้ของเล่นที่อยากได้

หนอโตมากับหุ่นยนต์ของพี่ชาย

ที่กดปุ่มตรงข้อศอกแล้วปล่อยหมัดได้

และหุ่นประกอบ Saint Seiya ก็เท่านั้น

พ่อแม่ไม่ได้ตามใจ และไม่เคยสอนให้ฟุ่มเฟือย

ยกเว้นกับหนังสือเรียน และแหล่งค้นคว้าทำรายงาน

พ่อเป็นพ่อประเภทที่บึ่งรถจากบ้าน ไปศูนย์หนังสือ

เพียงเพื่อหาหนังสือนาฏศิลป์มาให้ลูกสาวทำการบ้านส่ง

พ่อเป็นพ่อประเภทที่ร่างสุนทรพจน์จนดึกดื่น

แล้วนั่งฟังลูกสาวนั่งท่องจนจำขึ้นใจ

พ่อเป็นพ่อที่ไม่เคยได้ Credit ใดใด

ทั้งที่ลูกสาวประกวดชนะมาเกือบทุกเวที

พ่อเป็นพ่อที่นั่งรอลูกสาวซ้อมเชียร์ลีดเดอร์ถึงห้าหกทุ่ม

ทั้งที่มันเป็นแค่งานกีฬาสีของโรงเรียน

พ่อเป็นพ่อที่สามารถ “เหาะ” กลับจากนครสวรรค์ได้ทุกเมื่อ

ทั้งที่เหนื่อยจากการทำงานมามากแล้ว เพียงแค่ลูกสาวโทรหา

ในวันที่หนอผิด ผิดแบบที่ไม่คิดจะเงยหน้ามามองใครอีกแล้ว

พ่อนั่งฟังสิ่งที่หนอเล่าทั้งหมด พยักหน้าครั้งเดียว แล้วก็แค่นั้น

ท่านไม่ได้ตำหนิ ไม่ได้ซ้ำเติม และไม่ได้พูดถึงเรื่องนั้นอีกเลย

นอกจากที่พ่อจะ “ทำได้ทุกอย่าง” และ “ทำให้ทุกอย่าง” แล้ว

ท่านยัง “รับฟังทุกอย่าง” ด้วย

แล้วชีวิตลูกคนหนึ่งจะต้องการอะไรมากกว่านี้ได้อีก?

พ่อไม่ได้แค่เย็บผ้าสวย ทำอาหารอร่อย

อย่างที่ Followers ของหนอหลายท่านทราบเท่านั้นนะคะ

พ่อเป็นส่วนหนึ่งของความสำเร็จเล็กใหญ่ของหนอเสมอ

และพ่อเป็นเหตุผลที่หนออยากจะสำเร็จมากยิ่งๆ ขึ้นไปด้วยเช่นกัน

หนอไม่รู้ว่าชีวิต 35-36 ปีแรกของพ่อเป็นอย่างไร

แล้วพ่อจะเคยคิดไหมว่าเมื่อพ้นจากจุดนั้นมาแล้ว

พ่อจะมี “ตัวยุ่ง” ที่จะทำให้พ่อยุ่งไปอีกตลอดชีวิตที่เหลือ

27 ปีที่ผ่านมา หนอหวังว่าพ่อจะไม่ยุ่งจนเกินไป ไม่เหนื่อยจนเกินไป

และหวังว่าพ่อจะมีความสุขมาชดเชยบ้าง ไม่มากก็น้อย

หวังว่าตัวยุ่ง (ที่พ่อเรียกว่า “เจ้าก๊อบ”) ตัวนี้จะเป็นความสุขของพ่อ

เหมือนที่พ่อเป็นความสุข เป็นเหตุผลของความสุข

และเป็นทุกอย่างในชีวิตที่มีความสุขของตัวยุ่งตัวนี้

รักพ่อมาก