เพื่อนร่วมทาง

เตเดินลงบันไดมาหยุดอยู่ตรงเก้าอี้รับแขก

ปัดกองเสื้อผ้าที่พาดระเกะระกะอยู่ไปทางหนึ่ง แล้วทิ้งตัวลงนั่ง

พร้อมกับหยิบกระเป๋าสตางค์ที่เขาวางไว้ก่อนหน้านี้ขึ้นมา

เขาเก็บถุงยางชิ้นที่สองกลับเข้าไปอย่างลวกๆ

พลางชำเลืองมองรูปน้ำหวานก่อนปิดกระเป๋าลง

เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับการที่ต้องมองรูปของเธอ

น้ำหวานคือชื่อของผู้หญิงในรูป

เธอบังคับให้เขาใส่รูปนี้ไว้อย่างนี้

ในกระเป๋าสตางค์ที่เธอซื้อให้

เธอบังคับอะไรอีกหลายอย่าง

บางอย่างในหลายอย่างนั้นเตไม่ค่อยจะเต็มใจทำ

แต่เขาก็ทำ แรกๆ ก็เพราะรัก หลังๆ ก็เพราะไม่อยากให้โกรธ

เตเป็นคนมีน้ำใจ ช่วยเหลือคนอื่นเสมอ

เป็นที่รักของทั้งเพื่อนสนิทในโต๊ะและเพื่อนไม่สนิทในคณะ

รถของเตมีอันต้องกลายมาเป็นรถสาธารณะของเพื่อนๆ อยู่เรื่อย

วันนี้เป็นอีกครั้งที่ทุกคนอาศัยรถเตกลับบ้าน

เบาะหลังบรรจุไปพอหายใจคล่องๆ ได้ 4 คน รวมทั้งรถมี 6 คน

แต่ละคนทยอยลงจากรถที่ละแวกบ้านของตัวเอง

น้ำหวานลงเป็นคนเกือบจะสุดท้าย

เธอหันไปยิ้มให้แฟนหนุ่ม ก่อนบอกลาออม - เพื่อนสนิทในกลุ่ม

ออมโบกมือตอบ แล้วเตก็เคลื่อนรถออกไป

วันนี้เป็นครั้งที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้

ที่เตนั่งอยู่ในห้องรับแขกบ้านออมและรู้สึกว่างเปล่า

สิ่งที่เขาทำกับน้ำหวานและออมช่างว่างเปล่า

ทำไมนะ

เขาไม่อยากไปจากน้ำหวาน

แต่เขาก็ไม่อยากปล่อยออมไป

ทำไมนะ

เขาไม่อยากให้ละครฉากนี้จบลง

แต่ละครฉากใหม่ก็ต้องแสดง

ม่านกำลังจะเปิดออก

เตเก็บกระเป๋าสตางค์ลงกระเป๋ากางเกง

เดินออกจากบ้านออม ขับรถกลับบ้าน

เขาไม่รู้ว่าถ้าม่านเปิดออกแล้วจะเจออะไร

เขาไม่ได้รู้สึกดีกับสิ่งที่ทำ

แต่เขาจะรู้สึกไม่ดีถ้าไม่ได้ทำ

ทำไมนะ

ถ้าน้ำหวานรู้ความจริง

ถ้าออมบอกความจริง

ยังไงดีนะ

เตได้แต่คิดวนไปวนมา

และขับรถกลับบ้านไป

------------------------------

* หนอไม่ใช่บุคคลใดบุคคลหนึ่งในรถคันนั้นนะคะ ไม่ต้องเดา

** เหตุการณ์จริง บรรยากาศจำลอง ชื่อสมมุติ