AMOUR

ไม่แปลกใจที่หนังเรื่องนี้มีชื่อสั้นๆ ว่า “รัก”

เพราะหนังพยายามนิยามคำว่า “รัก” อยู่ตลอดทั้งเรื่อง

ถ้ารักที่แท้จริงคือรักที่ยั่งยืน และความยั่งยืนยึดติดกับเวลา

สิ่งหนึ่งที่ต้องเสื่อมไปตามกาลเวลาก็คือ “สังขาร”

วันที่สังขารทำให้คนที่เรารักเปลี่ยนไป

ฝ่ายที่ยังไม่เปลี่ยนไปจะทำอย่างไรได้บ้าง

วิธีแสดงออกว่ายังรักจะทำอย่างไรได้บ้าง

สุดท้ายแล้ว “รัก” คืออะไรกันแน่

Amour เป็นหนังที่ค่อนข้าง “เนิบ”

ซึ่งก็แปลว่าดึงแก่นของเรื่องออกมาได้ดี

แก่นของหนังเรื่องนี้ คือ ชีวิตของคนแก่

จึงออกมาเป็นโทนอื่นไม่ได้เลย นอกจาก “เนิบ”

สิ่งที่หนอได้หลังจากดูจบไม่ใช่นิยามความรัก

แต่กลับเป็นความจริงในชีวิตที่คนคนหนึ่งจะเผชิญได้

หนังทำให้คนดู “แทนค่า” ตัวเองลงไปในเนื้อเรื่อง

ถ้านี่คือสิ่งที่พ่อแม่เราเป็นล่ะ ถ้าตัวเรายามแก่เฒ่าเป็นล่ะ

หนังเรื่องนี้ไม่ใช่หนังที่หนอจะแนะนำให้ทุกคนไปดู

มันไม่ได้จรรโลงใจเท่าไรนัก ออกจะหดหู่เสียด้วยซ้ำ

สิ่งที่หนอสรุปมาให้อ่านใน Blog นี้ได้ก็คือ “สังขารไม่เที่ยง”

ขอให้ทุกคนดูแลคนที่รักอย่างดีที่สุดนะคะ