ระยะสุขใจ

คนบางคนต้องให้อยู่ไกลๆ นะ

ต้องเว้นที่ว่าง เว้นระยะเอาไว้

แม้ว่าเราจะรักเขามากก็ตาม

เพราะว่าอยู่ด้วยกันเมื่อไรก็มีแต่เรื่องให้ไม่ลงรอยกัน

เคยเจอคนแบบนี้กันไหมคะ?

เรารักเขามาก และเขาก็รักเรามาก

แต่ทั้งสองฝ่ายกลับไม่เคยเข้าใจกัน

หรือพอจะเข้าใจบ้าง แต่ก็ไม่ทั้งหมด

หรือคิดไปเองว่าเข้าใจ แต่จริงๆ เปล่า

“ทำความเข้าใจ” หรือ “ปรับความเข้าใจ” ได้ผลทุกครั้งไหม?

หนอคิดมาตลอดว่าการสื่อสารระหว่างกันแก้ได้ทุกอย่าง

จนวันนี้ก็ยังคิดเช่นนั้นอยู่ เพียงแต่ว่ามันใช้ไม่ได้กับทุกคน

การเปิดใจคุยไม่มีทางได้ผลหากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งไม่เปิดใจ

บางคนคิดไปว่าตัวเองเปิดใจแล้ว แต่ไม่ได้เปิด ไม่เคยเปิด

บางคนเรียกร้องหาบทสนทนาโดยที่ใจทนรับฟังบางสิ่งไม่ได้

บางคนเปิดโอกาสให้อธิบายทั้งที่ใจตัดสินแล้วว่าอีกฝ่ายผิด

แล้วมันจะได้อะไร?

หนอโตมาในบ้านที่แม่เป็นฝ่ายอบรมสั่งสอนลูกๆ สองคน

ด้วยเชื่อว่าการที่ทั้งพ่อทั้งแม่ต่างคนต่างสอนจะขัดกันเอง

กฎอย่างหนึ่งของบ้านที่ไม่เคยมีเคยกำหนดแต่ต่างก็รู้กันคือ...

“แม่ไม่เคยผิด”

สมาชิกในครอบครัวหนอไม่มีใครมีนิสัยเหมือนกันเลย

ไม่มีใครมีความคิดความเห็นและการโต้ตอบต่อสิ่งแวดล้อมเหมือนกันเลย

(ในบางความเชื่ออาจอธิบายได้ว่าเป็นเพราะไม่มีใครมีกรุ๊ปเลือดเหมือนกันเลย)

พอถึงวันที่ลูกๆ มีความคิดเป็นของตัวเอง และแตกต่างจากความคิดของแม่

ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่เราทั้งหมดจะผิดใจกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า เป็นปัญหายืดเยื้อเรื้อรัง

หนอเคยเปิดใจพูดคุยตรงๆ เพราะหนอเป็นคนแบบนั้น

แต่สุดท้ายแล้วมันก็ไม่เกิดผลใดใดในทางที่ดี

หนอเคยคิดว่าเราคงต้องอยู่กันไปแบบนี้ ไม่มีทางแก้อะไรได้

จนกระทั่งแม่ออกจากบ้าน...

ถึงตอนนี้ เป็นเวลา 6-7 ปีแล้วที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน ดูเหมือนจะน่าเศร้า

แต่กลายเป็นว่าการที่ต่างคนต่างอยู่ทำให้มีความสุขอย่างน่าประหลาด

เราติดต่อกันเป็นประจำ แต่เราใช้ชีวิตส่วนใหญ่อยู่ในพื้นที่ของตัวเอง

ช่วงเวลาที่เจอกันไม่ยาวนาน แต่เต็มไปด้วยความคิดถึงและความหวังดี

สรุปว่าเรารักกันแต่ไม่ควรอยู่ด้วยกันสินะ

เราควรเว้นที่ว่างให้เป็นตัวของตัวเองกันสินะ

เราควรเว้นระยะไว้เพื่อไม่ต้องเผชิญหน้ากันสินะ

ไม่เจอก็ไม่กระทบกระทั่ง ไม่กระทบกระทั่งก็ไม่ทุกข์

คนทุกคนควรจัดระเบียบชีวิตให้มีความทุกข์น้อยลงนะคะ

วิธีหนึ่งอาจจะทำได้ด้วยการจัดพื้นที่ให้คนที่คุณรักก็ได้

จัดว่าใครเป็นอย่างไรควรอยู่ที่ไหน เพื่อให้ต่างคนต่างมีความสุข

แล้วเราทุกคนก็จะมี “ระยะสุขใจ” เป็นของตัวเอง