ลืมก่อนได้เปรียบ

ฉันถูกปลูกฝังมาว่าการลืมนั้นไม่ดี

แต่มันไม่ดีเสมอไปหรือ?

ฉันเป็นคนขี้ลืม

พ่อและพี่ชายของฉันเป็นคนขี้ลืม

ฉันใช้ชีวิตวัยเด็กโดยเชื่อมาตลอดว่าตัวเองขี้ลืม

แม่มักย้ำเช่นนั้นเสมอ

ฉันมีชีวิตมาจนวันนี้อย่างไม่สามารถพิสูจน์ได้ว่าแม่ผิด

บางทีฉันอาจจะขี้ลืมจริงๆ

“เธอยังโกรธพี่อยู่หรือเปล่า?” ปลายสายถามขึ้น

“โกรธเรื่องอะไรกันคะ?” ฉันตอบคำถามด้วยคำถาม

“ก็พี่ไม่ดีกับเธอไว้เยอะ” คำอธิบายนั้นทำให้ฉันแปลกใจ

มาบอกอะไรป่านนี้ ในเมื่อเราเลิกกันมาปีกว่าแล้ว

“ถ้ามีคนผิด เราก็ผิดทั้งคู่ค่ะ

ไม่อย่างนั้น ก็ไม่มีใครผิดเลย

จำเป็นต้องมีใครผิดเหรอคะ?”

ฉันลงท้ายด้วยคำถาม

“เจอกันวันนี้ พี่นึกว่าเธอฝืนใจ”

เขาพูดอย่างที่เขาคิด

“ไม่เลยค่ะ หนูลืมไปหมดแล้ว”

ฉันพูดอย่างที่ฉันคิด

ฉันลืมไปหมดแล้วจริงๆ

ไม่มีประโยชน์ที่จะเก็บเรื่องไม่พึงระลึกถึงไว้ในใจ

อย่าว่าแต่เขาเลยที่ไม่ดี

ตัวฉันเองก็ไม่ดี

ฉันจำอะไรไม่ได้เลยจริงๆ

รู้แต่ว่าเราเลิกกันไม่ดี

แต่ยังต้องอยู่ในสังคมเดียวกัน

ความทรงจำเกี่ยวกับช่วงเวลาที่คบกันเลือนรางมาก

นี่สินะ ประโยชน์ของการลืม

การยึดมั่นต่ออดีตที่ไม่ควรยึดมั่นเป็นสิ่งไม่ควร

การจดจำสิ่งที่ไม่ควรค่าแก่การจดจำมีแต่จะเกิดโทษ

นี่เขาคิดมาตลอดว่าฉันโกรธหรือนี่ รู้สึกผิดมาตลอดหรือนี่

หนึ่งปีที่ผ่านมาของฉัน

กับหนึ่งปีที่ผ่านมาของเขา

คงยาวนานไม่เท่ากัน

เพราะเขาไม่ลืมสิ่งที่เกิดขึ้น

เช่นนั้นแล้ว

การที่ฉันถูกปลูกฝังมาว่าการลืมนั้นไม่ดี

มันไม่ดีจริงหรือ?

ทั้งที่คนที่ลืมสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนมีความสุขมากกว่า

กรณีนี้... ลืมก่อนได้เปรียบ