ความเศร้าเป็นทรัพยากรที่ใช้แล้วหมดไป

ความเศร้ามักอยู่กับเราไม่นาน

คงจะเป็นจริงตามนั้น

แต่ความเศร้าก็อยู่กับเรานานพอ

นานพอให้ทำอะไรสักอย่างกับมัน

ฉันเป็นคนเศร้า

ฉันคิดมากเรื่องที่ฉันเศร้า

ฉันจมอยู่กับความคิดที่ว่าฉันเศร้า

ฉันต้องทำอะไรสักอย่างกับมัน

ฉันหามุมเงียบๆ

ฉันเตรียมกระดาษปากกา

ตะกอนในความคิดพรั่งพรูออกมาไม่หยุดหย่อน

ตัวหนังสือทับถมกันบรรทัดแล้วบรรทัดเล่า

ฉันนั่งจ้องกระดาษปึกนั้น

ความรู้สึกทั้งหมดที่เคยอยู่ในหัว

ถูกถ่ายทอดออกมาเป็นคำพูด

ถูกถอดคำออกมาเป็นลายลักษณ์อักษร

แล้วฉันก็ไม่เศร้าอีกต่อไป

ความเศร้าของฉันถูกใช้ไปหมดแล้ว

ฉันเพิ่งค้นพบในวันนั้นเอง

ความเศร้าเป็นทรัพยากรที่ใช้แล้วหมดไป