กรอบนอกนุ่มใน

ฉันเดินเข้าไปในบ้านหลังที่เคยอาศัยหลังหนึ่ง

ผ่านประตูบานที่เคยเปิดอยู่บ่อยๆ บานนั้น

ชั้นวางรองเท้าที่เคยไม่ว่าง

ราวบันไดที่เคยโหน

ห้องนอนยังเหมือนเดิม

ฉันลืมไปแล้วว่าเคยมีหมอนสีชมพูใบนั้น

ฉันยังลืมไปอีกหลายอย่าง

หรืออาจจะทุกอย่างด้วยซ้ำ

บางที เมื่อเราไม่ได้พบเห็นบางสิ่ง

เราก็จะลืมมันไปเองตามธรรมชาติ

ธรรมชาติคงอยากให้เราอยู่กับปัจจุบัน

ทั้งๆ ที่อดีตของเราก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร

มุมซ้ายของห้องยังเหมือนเดิม

ฉันลืมไปแล้วว่าเคยมีชั้นวางหนังสือนั้น

ฉันเดินไปที่ชั้นวางหนังสือที่ว่า

กวาดสายตาดูของเก่าๆ

หลายสิ่งบนชั้นยังเหมือนเดิม

ฉันลืมไปแล้วว่าเคยมีสมุดสีชมพูเล่มนั้น

ฉันเคยจดลงไปทุกอย่าง

ความสำเร็จ ความผิดหวัง รอยยิ้ม น้ำตา

ข้อความในนั้นยังเหมือนเดิม

ฉันลืมไปแล้วว่าเคยมีใบไม้แห้งใบนั้น

ใบไม้จากต้นไม้แห่งความทรงจำ

วันนั้นมันเคยเขียวสด วันนี้มันกลับแห้งกรอบ

ความทรงจำของฉันก็เคยเขียวสดและแห้งกรอบ

และก็กลับมาเขียวสดอีกครั้ง เมื่อฉันกลับมาที่นี่

ใบไม้ใบนั้นที่ฉันเก็บเอาไว้

ให้เตือนความจำบางอย่าง

วันนี้มันทำหน้าที่ของมันแล้ว

และฉันก็นึกถึงเธอแล้ว

ความทรงจำของเราทับถมกันอยู่เป็นชั้นๆ

รอให้เราคลี่มันออกมาดูไม่จบไม่สิ้น

ความทรงจำที่แห้งกรอบ ผุกร่อน

และขาดคนเอาใจใส่

บางทีมันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร

ตรงกับข้าม กลับนุ่มละมุนในความรู้สึก

สิ่งที่เคยเจ็บปวด เมื่อพ้นช่วงเวลาหนึ่งไป

มันจะไม่เจ็บปวดแล้ว

ความผิดหวังและน้ำตา เมื่อพ้นช่วงเวลาหนึ่งไป

เราจะรู้สึกยินดีที่ได้นึกถึงมัน

ความทรงจำที่แห้งกรอบ

ความทรงจำที่นุ่มละมุนในความรู้สึก

ใครจะไปนึกว่าภายนอกที่ดูหยาบกระด้าง

จะมีภายในที่นุ่มนวลขนาดนี้

ชีวิตของฉันก็ไม่ต่างกัน

จิตใจของฉันก็ไม่ต่างกัน

ฉันก็เหมือนกับสมุดเล่มนี้

ฉันก็เหมือนกับใบไม้ใบนี้

ความหลังของฉัน

ความหลังที่กรอบนอกนุ่มใน

ทั้งหมดนั้นรวมอยู่ที่นี่

ทั้งหมดนั้นทำให้ฉันเป็นฉันวันนี้