สิ่งสมมุติที่เป็นจริง

วันนี้ฉันเดินผ่านร้านงอแง

ไม่หรอก ร้านนี้ไม่ได้ชื่องอแง

แต่เป็นร้านที่ฉันงอแงจะมากินให้ได้

วาเลนไทน์ปีนั้น

วางแผนกันดิบดี

แล้วก็มีงานด่วน

เลิกเสียเย็นย่ำ

กลัวไปไม่ทันนัด

อุตส่าห์จองโต๊ะได้

เราสองคนหงุดหงิดใส่กัน

ทั้งที่เราตั้งใจจะฉลองกัน

วันนั้นเรากินข้าวกันด้วยสีหน้าบูดบึ้ง

อาหารก็ดี

อะไรก็ดี

แต่อารมณ์ไม่ดี

แล้วมันเพื่ออะไร

ฉันถามตัวเองอยู่วันนี้

ทำไมฉันถึงได้ให้ความสำคัญกับวาเลนไทน์

ซึ่งเป็นเพียงสิ่งสมมุติ

สิ่งไม่จริง

ถึงจริง ก็จริงน้อยกว่าสิ่งตรงหน้า

สิ่งที่ฉันเรียกว่าคนรัก

ฉันให้ความสำคัญกับสิ่งสมมุติมากกว่าของจริงตรงหน้า

สุดท้ายมันก็ไม่จริงอีกต่อไป

ของจริงตรงหน้าไม่จริงแล้ว

เขาเปลี่ยนไปเป็นของจริงของคนอื่นแทน

แต่สิ่งสมมุติอย่างวาเลนไทน์กลับจริงเสียยิ่งกว่าจริง

วาเลนไทน์ที่ไม่มีเขาคนนั้น คือ ความจริงของวันนี้