ความบังเอิญที่(น่า)รัก

หิว...

วันนั้นผมตัดสินใจลงไปซื้อขนม

ร้านตรงหัวมุมตึกมีขนมอร่อยมาก

ฝนตกปรอยๆ

อากาศช่างน่าซึมเศร้า

ผมเดินมาถึงหัวมุมตึก

ร้านปิด

ช่วยไม่ได้

ผมเดินเลี้ยวไปอีกซอย

ทางนี้ไม่ค่อยได้ผ่าน

มีร้านกาแฟเปิดใหม่ด้วย

ผมเดินเข้าไป

สั่งลาเต้ร้อนและขนม

ที่นั่งเต็ม

ทำอย่างไรดี

ผมรออาหารที่สั่งสักพัก

มีเสียงหนึ่งดังขึ้นข้างๆ

นั่งด้วยกันไหมคะ

เธอเป็นใครกันนะ

เธอกำลังจัดข้าวของ

เพื่อให้ผมมีที่นั่ง

ท่าทีนั้นช่างดูโอบอ้อมอารี

จากนั้นเราก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีก

ผมไม่ได้ถามชื่อเธอ

และปล่อยให้เธอลุกไป

นับจากวันนั้น

ผมก็ไปที่นั่นทุกวัน

ห้าปีมาแล้ว

เรายังคบกันดีอยู่

เธอเป็นเหมือนของขวัญในชีวิต

ชีวิตที่ไม่เคยมีโอกาสพิเศษใดใด

วันที่พอจะเรียกได้ว่าพิเศษ

ก็คือวันที่ผมพบเธอ

วันนั้นผมพบเธอโดยบังเอิญ

ที่ร้านกาแฟแห่งนั้น

ถ้าวันนั้นผมไม่หิว

ถ้าวันนั้นร้านขนมไม่ปิด

ถ้าวันนั้นผมไม่เดินเข้าร้านกาแฟ

ถ้าวันนั้นที่นั่งไม่เต็ม

วันนี้ผมก็คงจะไม่มีเธอ

เธอผู้เป็นของขวัญล้ำค่า

เธอ... ผู้เป็นความบังเอิญที่(น่า)รัก... ของผม