หรือเราควรส่งไปรษณีย์ถึงกัน

... นานเท่าไรแล้วที่เราไม่ได้ส่งไปรษณีย์ถึงกัน

การสื่อสารเปลี่ยนไปตามยุคตามสมัย

เราเคยมีโทรเลข

เราเคยมีวิทยุติดตามตัว

เราเรียนรู้การย่อความตั้งแต่ตอนนั้น

เราเรียนรู้ที่จะพูดให้สั้นง่ายและได้ใจความ

เราเคยสื่อสารภายใต้ข้อจำกัดหลายอย่าง

เราเคยคิดมากๆ เพื่อที่จะพูดน้อยๆ

... นานมาแล้วเราเคยส่งไปรษณีย์ถึงกัน

การสื่อสารเคยต้องใช้เวลา ใช้ความอดทน

ก่อนที่ความรู้สึกนึกคิดต่างๆ ที่เราต้องการสื่อสาร

จะถูกเปลี่ยนเป็นสิ่งที่ไม่ใช่คำพูด

เราพูดคุยผ่านทวิตเตอร์

เราพูดคุยผ่านไลน์

เรามีอีโมติคอน

เรามีสติกเกอร์

... เราไม่ส่งไปรษณีย์ถึงกัน

ทุกวันนี้เราสื่อสารกันง่ายขึ้น

การสื่อสารใช้เวลาน้อย

คนสื่อสารมีความอดทนต่ำ

เราพูดจากันด้วยสัญลักษณ์ประหลาดๆ

พร่ำเพรื่อและไม่ได้ใจความ

จะเรียกว่า “น้ำท่วมทุ่ง” ก็คงไม่ผิดนัก

เราพูดกันมากขึ้น แต่พูดกันตรงๆ น้อยลง

... หรือเราควรส่งไปรษณีย์ถึงกัน... บ้าง?

เมื่อเสี้ยวความรู้สึกของเราถูกขยายด้วยสัญลักษณ์

ข้อความของเราจะถูกบิดเบือนไปทีละน้อย

บริบทมากขึ้น แก่นสารน้อยลง

เมื่อการนึกถึงใครบางคนในบางขณะจิต

ถูกแทนที่ด้วยสติกเกอร์ “คิดถึงจุงเบยยย”

เมื่อความรู้สึกอยากพบหน้าเป็นพักๆ

ถูกแทนที่ด้วยสติกเกอร์ “อยากเจอฝุด..ฝุด..”

... หรือเราควรส่งไปรษณีย์ถึงกันจริงๆ?

เมื่อเรื่องเล็กน้อยในจิตใจ

ถูกขยายด้วยประโยคอันฉาบฉวย

ของการสื่อสารสมัยใหม่

แล้วเนื้อความที่ต้องการสื่อสารที่แท้นั้น

เป็นอย่างไรกันแน่หรือ

ในเมื่อเราพูดกันมากขึ้น แต่เข้าใจกันน้อยลง

หรือเราควรส่งไปรษณีย์ถึงกันจริงๆ?