จากนรณฏฐ ถึงผู้อ่าน

สวัสดีค่ะ

3 เดือนแล้วนะคะที่หนอเขียน Blog นี้มา

และเท่าที่เขียนมา

แต่ละเดือนก็จะมี Style ของมันเอง

ซึ่งหนอก็บอกไม่ถูกว่าคืออะไร

ถ้าติดตามอ่านกันมาแต่แรก

ก็คงจะสังเกตเห็นถึงลักษณะเฉพาะที่ว่านี้บ้าง

หวังว่าคงจะมี Blog ที่ถูกใจไม่มากก็น้อยนะคะ

มีคนเคยถามว่าหนอเขียน Blog ประเภทไหน

หนอตอบไม่ถูก

บอกเขาไปว่าให้ลองมาอ่านเอง

ที่ตอบแบบนี้ไม่ใช่จะกวนประสาท

แต่เพราะสิ่งที่เขียนไปมันหลากหลายจริงๆ

มันไม่ใช่บันทึกประจำวัน

มันไม่ใช่นิยาย

มันเป็นอะไรก็ไม่รู้

ที่หนอเขียน Blog วันนี้ขึ้นมา

เพราะมีความรู้สึกแบบ...

“มาคุยกันหน่อยไหม?”

ทั้งที่ Blog นี้ไม่ค่อยจะมีคนตอบหรอก

Comment ที่ได้ก็มีคนเดิมๆ อยู่ไม่กี่คนเท่านั้น

ถึงอย่างนั้นหนอก็ยังอยากจะคุยด้วยอยู่ดี

มันคงถึงเวลาแล้วเนอะ

หนออยากเขียนอะไรที่เป็นตัวเองให้อ่านยาวๆ

นี่ก็หมดไปอีกเดือน

พรุ่งนี้หนอก็คงเขียน Blog ในแบบใหม่

ซึ่งยังไม่รู้ว่าจะออกมาในรูปแบบไหนแน่

เท่าที่คิดไว้คือคงไม่เขียนเป็นรายวัน

ลองเปลี่ยนดูบ้างท่าจะดี

หวังว่าคุณผู้อ่านจะยังคงติดตามกันต่อไป

แม้ว่ายอดอ่าน Blog ไม่เยอะ

แต่หนอก็รู้สึกขอบคุณมากที่เข้ามาอ่านกัน

หนอเป็นคนเขียนที่ไม่ชอบอ่านค่ะ

ถือว่าแปลกมากสำหรับคนชอบเขียน

แต่ประเด็นคือ...

หนอไม่เคย Label ตัวเองว่ารักการเขียนเลยนี่สิ

ความอยากเขียนมันมาเริ่มเอาตอน 3 เดือนที่แล้วนี้เอง

เพราะฉะนั้น หนอถือว่าหนอรู้น้อยมาก

ไม่ได้เป็นนักอ่านตัวยง

เลยไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเป็นนักเขียนที่ดีได้

และเพราะว่าไม่ใช่นักอ่านตัวยง

หนอจึงเริ่มเขียนจากสิ่งที่รู้

จากเรื่องรอบๆ ตัว

ทั้งของตัวเอง

ของคนใกล้ชิด

บ้างก็จริงตามที่เป็นอยู่

บ้างก็แต่งเติมเพื่อให้ได้อรรถรส

แรกๆ หนอใช้พลังงานเยอะมาก

จากนั้นมา

ทุกอย่างก็ง่ายขึ้น

หนอใช้พลังงานในการเขียน Blog หนึ่งหนึ่งน้อยลง

ใช้เวลาคิดน้อยลง

คงเป็นผลจากการที่เขียน Blog ทุกวัน

ทุกอย่างมันลื่นไปหมด

ความคิดของหนอ

ถูกกลั่นออกมาเป็นตัวหนังสือได้ง่ายขึ้น

งานเขียนของหนอดูจะเติบโตขึ้นในแต่ละวัน

มันเปลี่ยนไปเรื่อยๆ เสียจนหนอไม่กล้า

ย้อนกลับไปอ่านของวันแรกๆ เลยล่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า

เหมือนเวลาที่เราพูดถึง

ความน่าอับอายตอนมัธยมปลายน่ะนะ

ตัวตนในอดีตของเราไม่ได้แย่

แต่ก็ยังมีมุมให้ได้อายอยู่ดี

กับ Blog นี้ก็เป็นความรู้สึกประมาณนั้น

การเขียน Blog ให้อะไรหนอบ้างน่ะเหรอ?

ให้ความสงบ

ให้โอกาสเรียบเรียงความคิด

ให้หนอได้ทำความเข้าใจกับสิ่งรอบตัว

มันจัดระเบียบชีวิตหนอหลายอย่าง

หนอได้แสดงให้ทุกคนเห็นอีกมุมหนึ่ง

นอกเหนือจากผู้หญิงห้าวๆ ใน Twitter คนนั้น

ก็ได้แต่หวังว่าผู้อ่านที่ตามมาจาก Twitter จะไม่ผิดหวังกัน

ขอบคุณคุณผู้อ่านทุกท่านเลยนะคะ

ขอบคุณทุก Comment ที่นี่

และทุก Mention ทาง Twitter

หนอดีใจมากที่ได้รับ Feedback จากทุกท่าน

มันมีความหมายมากจริงๆ

หวังว่าสิ่งที่หนอเขียนจะสามารถจรรโลงโลกของทุกท่าน

ให้ความสุขให้ประโยชน์แก่ทุกท่านได้บ้างไม่มากก็น้อย

ขอบคุณที่ติดตามอ่านกันค่ะ

--- หนอ - นรณฏฐ ---

เหตุผลของคนที่เดินจากไป

ในวันหนึ่งวันหนึ่ง

มีคนพบกันจากกันเป็นเรื่องปกติ

อะไรคือเหตุผลที่ใครบางคน

จะเดินจากที่ที่ตัวเองคุ้นเคยไป

บางที

เขาอาจจะมีที่ที่ต้องไป

บางที

เขาอาจจะแค่ไม่อยากอยู่ที่เดิมตรงนั้น

บางที

เขาอาจจะแค่ไม่อยากอยู่กับคนเดิมๆ ตรงนั้น

บางที

เขาอาจจะมีเหตุผลมากกว่านั้น

บางที

เขาก็อาจจะไม่รู้ถึงเหตุผลนั้น

บางที

เหตุผลที่ว่ามันไม่เคยมีอยู่เลยด้วยซ้ำ

แต่จะด้วยเหตุผลใดก็แล้วแต่

ทุกๆ วันจะต้องมีคนที่เดินจากไป

แล้วจะด้วยเหตุผลใดก็แล้วแต่

ทุกๆ วันจะต้องมีคนที่ยังรออยู่ที่เดิม

หวังว่าจะพบเหตุผลของคนที่เดินจากไปบ้าง

แต่ก็นั่นแล มันอาจจะไม่เคยมีอยู่

บางที

เขาอาจจะต้องนั่งคิดอยู่ที่เดิมตรงนั้น

บางที

เขาอาจจะต้องเดินไปคิดที่อื่น

บางที

เขาอาจจะพบเหตุผล

บางที

เขาอาจจะไม่พบเหตุผล

บางที

เขาอาจจะพบว่าเหตุผลที่ว่ามันไม่เคยมีอยู่

ไม่มีใครพบกันโดยบังเอิญ

ทุกอย่างล้วนเป็นโชคชะตากำหนด

ไม่มีใครจากกันโดยบังเอิญ

ทุกอย่างล้วนเป็นโชคชะตากำหนด

เพียงแต่ความไม่บังเอิญนั้น

ไม่อาจสามารถร้อยเรียงเป็นเหตุผลที่น่าฟังได้

โชคชะตากำหนดให้เธอเดินจากไป

เธอมีเหตุผลของเธอ

โชคชะตากำหนดให้ฉันรออยู่ที่เดิม

ฉันมีเหตุผลของฉัน

ถ้าเธอจะกลับมา

กลับมาบอกเหตุผลของคนที่เดินจากไป

ฉันก็จะรอฟัง

รอฟังอยู่ที่เดิม

นอนก้น

อย่าเขย่าสิ

มันอยู่นิ่งๆ ของมันมาได้ตั้งนาน

ทุกอย่างกำลังสงบ

ขวดโหลใบนี้วางอยู่บนชั้นสูงลิบ

จะได้ไม่มีใครมาแตะต้อง

อย่าเขย่าสิ

ฉันต้องการให้มันอยู่นิ่งๆ อย่างนั้น

ทุกอย่างจะได้สงบ

ฉันวางขวดโหลนี้ให้ไกลจากมือคน

ให้ไกลจากมือเธอ

อย่ากลับเข้ามาสิ

ฉันอยู่นิ่งๆ ของฉันมาได้ตั้งนาน

ชีวิตของฉันกำลังสงบ

หัวใจดวงนี้วางอยู่สูงลิบ

จะได้ไม่มีใครมาแตะต้อง

อย่ากลับเข้ามาสิ

ฉันต้องการอยู่นิ่งๆ อย่างนี้

ชีวิตของฉันจะได้สงบ

ฉันเก็บหัวใจนี้ให้ไกลจากมือคน

ให้ไกลจากมือเธอ

มันเคยฟุ้งตลบ บัดนี้นิ่งสงบลงแล้ว

ตกตะกอนลงแล้ว

ความคิดถึงของฉันกำลังนอนก้น

นอนก้นอยู่ในหัวใจดวงเดิมนี้

อย่ากลับมาทำให้มันฟุ้งตลบอีกเลย

สิ่งสมมุติที่เป็นจริง

วันนี้ฉันเดินผ่านร้านงอแง

ไม่หรอก ร้านนี้ไม่ได้ชื่องอแง

แต่เป็นร้านที่ฉันงอแงจะมากินให้ได้

วาเลนไทน์ปีนั้น

วางแผนกันดิบดี

แล้วก็มีงานด่วน

เลิกเสียเย็นย่ำ

กลัวไปไม่ทันนัด

อุตส่าห์จองโต๊ะได้

เราสองคนหงุดหงิดใส่กัน

ทั้งที่เราตั้งใจจะฉลองกัน

วันนั้นเรากินข้าวกันด้วยสีหน้าบูดบึ้ง

อาหารก็ดี

อะไรก็ดี

แต่อารมณ์ไม่ดี

แล้วมันเพื่ออะไร

ฉันถามตัวเองอยู่วันนี้

ทำไมฉันถึงได้ให้ความสำคัญกับวาเลนไทน์

ซึ่งเป็นเพียงสิ่งสมมุติ

สิ่งไม่จริง

ถึงจริง ก็จริงน้อยกว่าสิ่งตรงหน้า

สิ่งที่ฉันเรียกว่าคนรัก

ฉันให้ความสำคัญกับสิ่งสมมุติมากกว่าของจริงตรงหน้า

สุดท้ายมันก็ไม่จริงอีกต่อไป

ของจริงตรงหน้าไม่จริงแล้ว

เขาเปลี่ยนไปเป็นของจริงของคนอื่นแทน

แต่สิ่งสมมุติอย่างวาเลนไทน์กลับจริงเสียยิ่งกว่าจริง

วาเลนไทน์ที่ไม่มีเขาคนนั้น คือ ความจริงของวันนี้

เรากำลังจะหายดี

สิ่งหนึ่งที่คนเราต้องใช้ความพยายามมาก

ก็คือการพยายามใช้ชีวิตด้วยเหตุผล

ให้มากพอกับ หรือมากกว่าความรู้สึก

เป็นเรื่องยาก

ถ้าทุกเหตุผลบ่งชี้ว่าเราควรอยู่กับปัจจุบัน

แต่ทุกความรู้สึกเรายังติดอยู่กับอดีต

ทุกคนล้วนต้องผ่านความรู้สึกนี้

ไม่ช่วงใดก็ช่วงหนึ่งในชีวิต

ความรู้สึกที่อยากแก้ไขอดีต

แน่นอนว่าอดีตเป็นตัวสร้างปัจจุบัน

ปัจจุบันที่ดีของใครหลายคนมาจากอดีตที่เจ็บปวด

แต่จะดีแค่ไหนถ้าอดีตของใครเหล่านั้นดีกว่านี้

บางคนไม่ได้อยากแก้ไขอดีต

เพียงแต่ถอนตัวจากอดีตที่เจ็บปวดได้ช้า

หรือไม่ก็ถอนตัวได้เร็ว แต่เยียวยาบาดแผลได้ช้า

การเสียดายเวลาก็เป็นรูปแบบหนึ่ง

ของการติดอยู่กับอดีต

ซึ่งอาจจะทำลายปัจจุบัน

ยิ่งคิดเสียดายเวลา

บาดแผลของเราก็ยิ่งไม่หายสนิท

ที่เป็นแผลเป็นไปแล้ว ก็ยิ่งไม่มีวันจาง

อย่าไปนึกเลยว่าทำไมวันนั้นเราถึงได้เจ็บปวด

ว่าทำไมเราถึงไม่หาย ว่าทำไมเราถึงหายช้า

ว่าทำไมเราถึงไม่เอาเวลาไปทำอย่างอื่น

สิ่งสำคัญคือการอยู่กับปัจจุบัน

เมื่อเรามีปัจจุบันที่หายดี

อนาคตของเราก็จะดีตามไปเอง

อย่าไปนึกว่าเราเสียเวลาเยียวยาไปเท่าไร

ให้นึกแต่เพียงว่า เรากำลังจะหายดี

แค่นั้นพอ

ผักบุ้งลอยฟ้า

ทำไมผักบุ้งต้องลอยฟ้า

ผัดดีๆ วางลงในจาน

แค่นั้นไม่ได้หรือ

ต้องมาทำให้ตื่นเต้นกันด้วย

บางทีอาหารการกินนี่ก็ช่างไร้เหตุผล

ทำไมชีวิตเราถึงขึ้นๆ ลงๆ

ขอแบบเรียบๆ ไม่ต้องถึงกับดีมาก

แค่นั้นไม่ได้หรือ

ต้องมาทำให้ตื่นเต้นกันด้วย

บางทีโลกใบนี้ก็ช่างไร้เหตุผล

บางที แค่บางทีนะ

โชคชะตาก็เหมือนผักบุ้งลอยฟ้า

ถือจานยืนรออยู่ แต่ยืนผิดที่

ก็รับไม่ได้ ตกพื้น

อดไป น่าเสียดาย

บางที แค่บางทีนะ

โชคชะตาก็เหมือนจะนำเธอมาให้

ฉันเห็นเธอแล้ว แต่ยืนผิดที่

จึงรับเธอไม่ทัน คนอื่นรับไปแทน

อดได้รักเธอ น่าเสียดาย

ขีดเส้นใต้สองเส้น

เขียนชิดเส้นกั้นหน้า

ขีดเส้นใต้สองเส้น

ประโยคสัญลักษณ์ของฉันดูยืดยาวเกินจำเป็น

บวกลบคูณหารและอื่นๆ เต็มไปหมด

เปิดวงเล็บปิดวงเล็บก็หลายครั้ง

ต้องเริ่มแก้จากตรงไหนก่อน

เขียนๆ ลบๆ อยู่อย่างนั้น

จนแน่ใจว่ามันคงไม่ดีขึ้นกว่านี้

เขียนชิดเส้นกั้นหน้า

ขีดเส้นใต้สองเส้น

วิธีทำของฉันดูยุ่งยากเกินจำเป็น

ฉันเริ่มแก้สมการแบบมั่วๆ

ไม่ได้คิดว่ามันจะถูกด้วยซ้ำ

แก้จากตรงที่ง่ายๆ ที่สุด

ทำๆ แก้ๆ อยู่อย่างนั้น

จนแน่ใจว่ามันคงไม่ดีขึ้นกว่านี้

เขียนชิดเส้นกั้นหน้า

ขีดเส้นใต้สองเส้น

คำตอบของฉันดูน่าจะถูกนะ

ฉันไม่ค่อยมั่นใจเท่าไร

แต่มันต้องส่งแล้วสินะ

ประโยคสัญลักษณ์จะแค่ไหน

วิธีทำจะอย่างไร

สุดท้ายคำตอบมันต้องถูก

เขียนชิดเส้นกั้นหน้า

ขีดเส้นใต้สองเส้น

สมการชีวิตก็เช่นกัน

จะบรรจงเขียนประโยคสัญลักษณ์แค่ไหน

พยายามแสดงวิธีทำอย่างไร

เราต่างคาดหวังว่าคำตอบที่ได้มันจะถูก

แล้วเราก็ขีดเส้นใต้

ยื่นกระดาษคำตอบนั้นส่ง

เขียนชิดเส้นกั้นหน้า

ขีดเส้นใต้สองเส้น

สมการความรักก็เช่นกัน

จะบรรจงเขียนประโยคสัญลักษณ์แค่ไหน

พยายามแสดงวิธีทำอย่างไร

เราต่างคาดหวังว่าคำตอบสุดท้ายมันจะถูก

และจะถูกอย่างนี้ตลอดไป

แล้วเราก็ขีดเส้นใต้... ส่ง

คำตอบที่ถูกต้อง

โลกนี้มีคำถามที่ถูกต้องไหมนะ

เมื่อไรอะไรที่ไหนทำไมอย่างไร

วันนี้ผมออกมาทานข้าวนอกบ้าน

เนื่องในวันเกิด ไม่ได้หรูหรานัก

ผมตอบได้ครบไหมนะ

แล้วโลกนี้มีคำตอบที่ถูกต้องไหมนะ

ไม่สิ คำตอบที่ว่าไม่มีผิดถูกนี่นา

แต่สำหรับผมวันนี้

คำถามและคำตอบที่ว่ามาทั้งหมดไม่ได้สำคัญเลย

อาหารไม่ได้อร่อยเป็นพิเศษในวันเกิด

เมื่อไรอะไรที่ไหนทำไมอย่างไร ไม่มีความหมาย

ไม่มีความหมายเท่ากับ “ใคร”

“ใคร” เป็นคำถามที่ถูกต้องที่สุด

“ใคร” มากับผม...

“ใคร” คนนั้นทำให้อาหารอร่อยเป็นพิเศษ

คำถามอื่นจึงไม่ได้สำคัญเลย

จะวันนี้หรือเมื่อไร

จะทานข้าวหรือทำอะไร

จะที่นี่หรือที่ไหน

จะวันเกิดหรือทำไม

จะไม่ได้หรูหราหรืออย่างไร

“เธอ” มากับผม...

“เธอ” คือ คำตอบ

“เธอ” เป็นคำตอบที่ถูกต้องที่สุด

ความบังเอิญที่(น่า)รัก

หิว...

วันนั้นผมตัดสินใจลงไปซื้อขนม

ร้านตรงหัวมุมตึกมีขนมอร่อยมาก

ฝนตกปรอยๆ

อากาศช่างน่าซึมเศร้า

ผมเดินมาถึงหัวมุมตึก

ร้านปิด

ช่วยไม่ได้

ผมเดินเลี้ยวไปอีกซอย

ทางนี้ไม่ค่อยได้ผ่าน

มีร้านกาแฟเปิดใหม่ด้วย

ผมเดินเข้าไป

สั่งลาเต้ร้อนและขนม

ที่นั่งเต็ม

ทำอย่างไรดี

ผมรออาหารที่สั่งสักพัก

มีเสียงหนึ่งดังขึ้นข้างๆ

นั่งด้วยกันไหมคะ

เธอเป็นใครกันนะ

เธอกำลังจัดข้าวของ

เพื่อให้ผมมีที่นั่ง

ท่าทีนั้นช่างดูโอบอ้อมอารี

จากนั้นเราก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีก

ผมไม่ได้ถามชื่อเธอ

และปล่อยให้เธอลุกไป

นับจากวันนั้น

ผมก็ไปที่นั่นทุกวัน

ห้าปีมาแล้ว

เรายังคบกันดีอยู่

เธอเป็นเหมือนของขวัญในชีวิต

ชีวิตที่ไม่เคยมีโอกาสพิเศษใดใด

วันที่พอจะเรียกได้ว่าพิเศษ

ก็คือวันที่ผมพบเธอ

วันนั้นผมพบเธอโดยบังเอิญ

ที่ร้านกาแฟแห่งนั้น

ถ้าวันนั้นผมไม่หิว

ถ้าวันนั้นร้านขนมไม่ปิด

ถ้าวันนั้นผมไม่เดินเข้าร้านกาแฟ

ถ้าวันนั้นที่นั่งไม่เต็ม

วันนี้ผมก็คงจะไม่มีเธอ

เธอผู้เป็นของขวัญล้ำค่า

เธอ... ผู้เป็นความบังเอิญที่(น่า)รัก... ของผม