ตัวละครที่รัก

ในเวลาที่เหมาะสม สิ่งดีๆ จะเกิดขึ้นเอง

หนอเชื่ออย่างนั้น

หนอเชื่อว่าโชคชะตามี Timing ของมัน

ทั้งเรื่องสำคัญในชีวิต

และสิ่งละอันพันละน้อยรอบตัวเรา

หนอกำลังคิดว่า

บางสิ่งที่ดูไม่สลักสำคัญอะไร

กลับเกิดขึ้นในเวลาที่เหมาะเจาะอย่างน่าประหลาด

บางสิ่งเกิดขึ้น

เพื่อให้เรานึกย้อนถึงอะไรบางอย่าง

เมื่อกลางเดือนที่แล้วหนอได้ไปดูหนังเรื่องหนึ่ง

เป็นหนังที่สร้างมาจากหนังสือการ์ตูนเรื่องโปรด

หนึ่งในความทรงจำที่ดีที่สุดในช่วงมัธยมต้นเลยทีเดียว

พอโตมาหน่อย ความรู้สึกติดการ์ตูนก็ค่อยๆ หายไป

วันนั้นหนอเดินเข้าโรงหนังแบบไม่ได้คาดหวังอะไร

หนังเรื่องที่ว่านี้ถูกกำหนดให้เป็น Rate 18+

เนื่องจากมีภาพความรุนแรงมากมาย

แต่ก็นับว่าเป็นหนังที่สร้างได้อย่างตรงไปตรงมา

สามารถทำให้สิ่งที่อยู่ในหนังสือการ์ตูนออกมาโลดแล่น

ปลุกความทรงจำเก่าๆ ของหนอให้กลับมาได้

หนอคิดอยู่นานมาก

ว่าจะเขียน Blog นี้ดีหรือไม่

หนอรักการ์ตูนเรื่องนี้มากจนไม่อยากเขียนอะไรเกี่ยวกับมัน

ไม่รู้ต้องเริ่มตรงไหน ต้องเป็นอย่างไร ต้องยาวเท่าไร

ถึงจะคู่ควรกับคุณค่าของมัน

ที่เขียนมาทั้งหมดนี้ดูเกินจริง

การ์ตูนเรื่องหนึ่งจะมีคุณค่าสักเท่าไรกัน

จะมีอะไรให้เขียน Blog ถึง

จะให้อะไรกับชีวิตเราได้บ้าง

หนอคิดเยอะแยะไปหมด คิดกลับไปกลับมา

หนอกลับมารื้อหนังสือการ์ตูนที่บ้าน

พร้อมทั้งหา Animation เก่าๆ มาดู

เพื่อรื้อฟื้นความทรงจำดีๆ สมัยเด็ก

เขาว่ากันว่าหนังสือเก่าๆ อ่านตอนเด็กกับตอนโต

ให้ความหมายกับเราคนละแบบ

เป็นจริงตามนั้น

เราเข้าใจงานเขียนต่างๆ

ด้วยปริมาณประสบการณ์ในตัวเรา

หนอค้นพบอะไรหลายอย่างจากการรื้อฟื้นครั้งนี้

และก็เป็นสิ่งที่หนอต้องการในจุดนี้ของชีวิตเสียด้วย

เรื่องที่หนอกำลังพูดถึงอยู่นี้ คือ ซามูไรพเนจร

ซึ่งในแต่ละ Version ที่ทำออกมา

ทั้งหนังสือการ์ตูน Animation เป็นตอนๆ และอื่นๆ

มีเนื้อหาแตกต่างกันไปตามบริบทของการผลิต

แต่แกนหลักของเรื่องยังคงเหมือนเดิม

สิ่งที่หนอต้องการเขียนถึงใน Blog นี้

ก็คือตัวละครโปรดของหนอ

เป็นตัวละครโปรดสมัยที่อ่านครั้งแรก

และยังคงเป็นตัวละครโปรดอยู่จนทุกวันนี้

ที่น่าแปลกคือตัวละครนี้ไม่ใช่ตัวละครหลัก

จริงอยู่ ในเมื่อเรื่องนี้คือ “ซามูไรพเนจร”

สิ่งที่ตรึงผู้อ่านให้ติดตามและติดใจ

คือตัวละครเอก คือตัว “ซามูไร”

แต่ในแง่ของการเลือกตัวละครโปรด

หนอเชื่อว่าผู้อ่านทุกคนล้วนมีมุมมองของตัวเอง

ทีนี้ ถ้าเราตัดตัวละครเอกออกไป

ก็จะเหลือนางเอกของเรื่อง

ที่หนอต้องยอมรับว่าไม่ได้ชอบเธอนัก

น่าแปลกจริงๆ กลายเป็นว่าสำหรับหนอแล้ว

ตัวละครหลักอื่นๆ ช่างไม่ดึงดูดเอาเสียเลย

ตัวละครที่หนอต้องการเขียนถึงมีชื่อว่า

ยูกิชิโร โทโมเอะ

เป็นอดีตภรรยาของตัวละครเอกของเรื่อง

ที่เสียชีวิตไปนานแล้ว

ด้วยน้ำมือของสามีเธอเอง

เล่าเรื่องให้ง่ายเข้าก็คือ

ซามูไรพระเอกของเรื่องเคยเป็นมือสังหาร

ฮิมูระ เคนชิน หรืออีกฉายาว่า “บัตโตไซ”

ในยุคที่ญี่ปุ่นเกิดปฏิวัติและเปลี่ยนการปกครอง

เป็นช่วงที่บ้านเมืองไม่สงบ มีการแบ่งก๊กแบ่งเหล่า

คู่หมั้นของยูกิชิโร โทโมเอะ ถูกพระเอกของเรื่องฆ่า

ตามคำสั่งของหัวหน้ากลุ่มที่เขาสังกัด

เธอต้องการล้างแค้น

จึงเข้าร่วมกับฝ่ายที่ต้องการฆ่าพระเอก

และได้ติดตามจนเจอ ฮิมูระ บัตโตไซ

ด้วยสถานการณ์แวดล้อมที่ไม่ปกติ

ทำให้ยูกิชิโร โทโมเอะ ต้องใช้ชีวิตอยู่กับ

ผู้ชายที่เธอหมายมั่นปั้นมือว่าจะฆ่า

สุดท้ายก็ตกหลุมรักผู้ชายคนนั้น

และทำทุกอย่างเพื่อปกป้องชีวิตของเขา

การอ่านหนังสือการ์ตูนคงจะทำให้เข้าใจง่ายกว่า

การอธิบายแบบลวกๆ ของหนอ

แต่สิ่งที่หนอได้จากการอ่านย้อนเรื่องทั้งหมดนี้

ทำให้หนอตีความตัวละครตัวนี้ต่างออกไป

จากที่ถูกตีความในเนื้อเรื่อง

สำหรับหนอ ยูกิชิโร โทโมเอะ เป็นตัวละครที่โคตรเท่

ในขณะที่การกระทำของเธอ -การตกหลุมรักคนที่ฆ่าคนรัก-

ถูกตีความจากตัวละครตัวอื่นว่า

เป็นความอ่อนแอของจิตใจสตรีเพศ

แต่หนอกลับมองว่ามันคือการให้อภัยที่ยิ่งใหญ่

หนอว่า การทำความเข้าใจมุมมองที่แตกต่าง

หรือการทำความเข้าใจคนที่ผิดต่อเรา

เป็นการกระทำที่ถือว่าใจกว้างมาก

ยิ่งถ้าเข้าใจ ยอมรับ และรักในตัวคนที่ผิดต่อเราได้

ยิ่งเป็นการกระทำที่เข้มแข็ง

ความรักของ ยูกิชิโร โทโมเอะ

จึงไม่ได้เกิดจากความอ่อนแอเป็นที่ตั้ง

ตรงกันข้าม กลับเกิดความเข้มแข็งต่างหาก

แม้จะเป็นเพียงตัวละครเล็กๆ

แต่ก็ยิ่งใหญ่พอที่จะทำให้หนอย้อนมองตัวเอง

ในชีวิตคนคนหนึ่ง

เราจะสามารถให้อภัยใครได้ขนาดนี้ไหมนะ

แล้วการให้อภัยกันนี้ยังจำเป็นอยู่ไหม

ในสังคมแห่งนี้... ที่การหันหลังเดินจากไป

เป็นสิ่งที่สามารถแก้ปัญหาได้ง่ายดายที่สุด

ในยุคที่ทุกอย่างรอบตัวเอื้อต่อ

การแสดงออกอย่างเย็นชา

การหลบหนีปัญหา

การหลีกเลี่ยงกัน ไม่พูดคุยกัน

เรายังต้องให้อภัยกันอยู่ไหม

ในยุคที่ทุกอย่างรอบตัวเอื้อต่อ

การแสดงออกอย่างเย็นชา

จะมีคนสักกี่คนที่มีปัญหากันรุนแรง

แล้วยังกล้าหันกลับมาเผชิญหน้ากันตรงๆ

เพื่อรอว่าฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดจะให้อภัย

ชีวิตหนอตอนนี้ก็มีคำถามประมาณนี้ก่อตัวขึ้น

หนอจะเข้มแข็งพอที่จะให้อภัยใครได้ไหม

สุดท้ายหนอพบว่า

บางทีเราก็ต้องพยายามเข้มแข็ง

เพื่อที่จะเติบโตเป็นผู้ใหญ่

การเติบโตเป็นผู้ใหญ่ในที่นี้

ไม่ได้หมายถึงแค่อายุที่มากขึ้น

แต่ยังหมายถึงจิตใจที่เข้มแข็งขึ้นด้วย

นี่คือสิ่งที่หนอค้นพบ

จากการรื้อฟื้นความทรงจำวัยเด็ก

ยูกิชิโร โทโมเอะ จึงเป็นตัวละครที่รัก

ที่หนอต้องการเขียนถึงในวันนี้

ขอบคุณที่อ่านกันมาจนถึงบรรทัดนี้

แล้วการ์ตูนเรื่องโปรดของคุณผู้อ่าน

ให้อะไรกับคุณผู้อ่านบ้างคะ?

------------------------------

Blog นี้อาจจะเข้าใจยากไปสักนิด

สำหรับคนที่ไม่เคยติดตามซามูไรพเนจร

และถ้า Blog นี้จะทำให้แฟนๆ

ซามูไรพเนจรบางท่านไม่พอใจ

หนอก็ต้องขอโทษด้วย