อกไก่อบชานอ้อย

หนอนั่งอยู่ที่ระเบียงห้อง

ฟังเสียงคลื่นกระทบฝั่ง

ชายหาดอยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก

เดินจากตึกนี้ 10-20 ก้าวก็ถึง

ฟ้าที่นี่ยังคงสดใส

พระอาทิตย์ยังคงยิ้มแฉ่ง

อากาศที่นี่ดีกว่าสถานที่ที่หนอจากมาเยอะ

ได้ยินว่าที่กรุงเทพฯ ฝนตกหนักเชียว

หนอแสวงหาความเงียบสงบบางอย่าง

อาจหมายถึงความเงียบสงบในจิตใจก็ได้

เพียงแต่ต้องลองเปลี่ยนสถานที่ดูบ้าง

ถึงจะรู้แน่ว่าแสวงหาอะไรอยู่

วันนี้หนอได้รับสิ่งนั้นแล้ว

ได้รับมาส่วนหนึ่ง

สิ่งที่หาไม่ได้ที่กรุงเทพฯ

โลกส่วนตัวใบเล็กๆ

จริงๆ แล้วโลกส่วนตัวควรจะเกิดขึ้นได้ทุกที่

น่าเศร้ามากที่หนอยังต้องปรับตัว

แม้แต่กับโลกส่วนตัวของตัวเอง

คงเป็นเพราะว่าหนอไม่เคยยอมรับว่ามันมีอยู่

หนอคิดมาตลอดว่า “การมีโลกส่วนตัวสูง”

เป็นเสมือนคำด่า

เป็นสิ่งที่ความหมายไม่ดี

แปลได้ว่า “การไม่มีคนเข้าใจ”

ก็จริงอยู่

ไม่มีใครเข้าใจ

อย่างน้อยก็เรื่องการมาทะเลครั้งนี้

แต่ก็ยังดีที่ไม่มีใครพยายามตั้งคำถาม

การมาทะเลคนเดียวไม่ได้แย่ขนาดนั้น

ถ้าใช้มาตรฐานของหนอตัดสิน

คนอื่นๆ ดูจะไม่ค่อยเห็นด้วย

ทุกคนใช้มาตรฐานของตัวเองตัดสินคนอื่นเสมอ

เที่ยวทะเลคนเดียวจะสนุกได้อย่างไร

พวกเขาถามกัน

ก็ไม่ได้สนุกนี่นะ

ก็หนอไม่ได้แสวงหาความสนุก

ตัวตนของหนอที่คนอื่นรับรู้

ดูจะเป็นทุกอย่าง

ที่ตรงข้ามกับความเงียบสงบ

ต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆ

ตัวตนส่วนหนึ่งของหนอ

เป็นอย่างที่คนอื่นเข้าใจนั่นแล

แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า

หนอจะไม่มีมุมที่เงียบสงบเอาเสียเลย

ให้กลุ่มคนกับหนอ

แล้วหนอจะทำให้บทสนทนาสนุกสนาน

ชวนคุยเรื่องอะไรก็ได้

แล้วหนอจะทำให้ช่วงเวลาสนุกสนานนั้นมีคุณค่า

ตัดกลุ่มคนออกจากหนอ

แล้วหนอจะทำให้บทสนทนาเงียบสงบ

หนอสามารถคิดเรื่องอะไรก็ได้

แล้วหนอจะทำให้ความเงียบสงบนั้นมีคุณค่า

หนอเคยสงสัยว่าตัวเองจะเงียบเกินไป

สงสัยแบบนี้มาตั้งแต่ชั้นประถม

ซึ่งคนรอบตัวตอนนี้คงดูไม่ออก

ทักษะทางสังคมหนอพัฒนาขึ้นมาก

หนอรักษาเส้นแบ่งระหว่าง

นิสัยเวลาอยู่ในสังคม

กับนิสัยเวลาอยู่คนเดียว

ไว้ได้อย่างดี

หนอสามารถโดยสารรถยนต์

กับสมาชิกในบ้านได้โดยไม่พูดอะไรสักคำ

ถึงอย่างนั้นก็พยายามพูดบ้าง นานๆ ที

แค่นานๆ ที

บทสนทนาหนึ่งระหว่างทางมาที่นี่

คือเรื่องอกไก่อบชานอ้อย

เรื่องเล็กๆ ที่ยิ่งใหญ่

ของกินเป็นหัวข้อสนทนาที่ดีเสมอ

หนอกินอกไก่อบชานอ้อยครั้งแรก

ตอนที่แย่งพี่ชายกินสมัยเด็กๆ

แต่จากนั้นมาก็กินไม่บ่อยนัก

จนไก่ยี่ห้อนี้เริ่มหายไปจากตลาด

มาคราวนี้ไม่รู้อะไรดลใจ

ให้หนอซื้อเมนูนี้กินระหว่างทาง

ส่วนหนึ่งเป็นความหิว

อีกส่วนน่าจะเป็น “ความคิดถึง”

แค่การพูดชื่อเมนู “อกไก่อบชานอ้อย”

ก็ทำให้ความทรงจำวัยเด็กกลับมาแล้ว

การกินเข้าไปแล้วรู้สึกอร่อย

เป็นแค่ผลพลอยได้

อีกผลพลอยได้หนึ่งที่หนอได้

ก็คือบทสนทนาดีๆ กับพ่อ

จากข้อดีทั้งหมดนี้ 45 บาท

ค่าอกไก่อบชานอ้อยนี่คุ้มค่าเหลือเกิน

หนอยังคงนั่งอยู่ที่ระเบียงห้อง

ฟ้าที่นี่ยังคงสดใส

หนอยังคงแสวงหาความเงียบสงบ

ขอบคุณอกไก่อบชานอ้อยสำหรับวันดีๆ