ล้างไม่หมด

หนอล้างหน้าด้วยโฟมหลอดใหม่

แล้วซับด้วยผ้าขนหนูจนแห้ง

จึงได้หันไปหยิบเลนส์มาใส่

ช่วงนี้หน้าใสจัง

หนอนึกในใจ

ทั้งที่ปกติต้องทำ Treatment ถี่ๆ

หรือว่าช่วงนี้ใช้เครื่องสำอางครบ Set

ที่น้อง Follower คนหนึ่งให้มาลอง

เพราะปกติหนอเป็นคนไม่ดูแลผิวเท่าไร

หรือว่าเป็นอุปาทาน

ก็ไม่นี่นะ

หน้าเปล่าๆ (ที่ยังไม่แต่ง) มันดูดีขึ้นจริงๆ

ทำไมต้องมีขึ้นตอนอะไรมากมายด้วยนะ

ล้างหน้า เช็ดด้วย Refiner ทา Essence

ลง Emulsion แล้วปิดท้ายด้วยแป้งฝุ่นดีๆ

นอกจากนี้ก็ไม่อยากแต่งแล้ว

หนึ่งคือแต่งไม่เป็น

สองคือคิดว่าไม่จำเป็น

ถ้ารองพื้นหน้าดีๆ

ส่วนอื่นๆ ก็ไม่สำคัญเท่าไร

หนอคิดอย่างนั้น

พูดถึงการรองพื้น เวลาไปงานแต่ละครั้ง

ช่างแต่งหน้าจะลงให้เสียจนหนา

ล้างนานกว่าจะหมดจด

การแต่งหน้าจัดจะทำให้รูขุมขนอุดตันไหมนะ

ทำบ่อยๆ ผิวหน้าก็ไม่ดีตามไปด้วย

กลายเป็นยิ่งแต่งเยอะ ยิ่งไม่สวย

พอผิวหน้าไม่ดี ก็ยิ่งต้องปกปิด

ก็ยิ่งต้องแต่งหน้าจัด

เป็นวงจรอย่างนี้ไปเรื่อย

น้อง Follower คนหนึ่ง

ที่ให้เครื่องสำอางหนอมาเคยบอกว่า

คนเรามักโทษเครื่องสำอางกันไปเอง

“ไม่มีเครื่องสำอางที่อุดตันรูขุมขนหรอก...”

เธอกล่าว

“... ใช้แล้วล้างไม่หมดเองมากกว่า”

นั่นสินะ

หรือคนเราโทษจะโทษสิ่งรอบข้างมากไป

ทั้งที่เราไม่ดูแลตัวเราอย่างเหมาะสมเอง

เรื่องต่างๆ ที่รบกวนจิตใจเราก็เหมือนกัน

มันไม่มีเรื่องที่รบกวนจิตใจเรามากมายหรอก

เราเก็บมาคิดต่อเองมากกว่า

“ไม่มีเรื่องที่จะมาอุดตันหัวใจเราหรอก...”

ถ้าลองคิดในทำนองเดียวกัน

“... คิดแล้วล้างไม่หมดเองมากกว่า”

การเก็บบางอย่างมาคิดไม่ใช่เรื่องผิด

เป็นความรอบคอบในการใช้ชีวิตด้วยซ้ำ

แต่ถ้าคิดแล้วไม่สะบัดออก มันจะทำร้ายเราเอาได้

คนเราปล่อยให้ฝุ่นละอองเกาะกุมหัวใจตัวเอง

ไม่ดูแล ไม่ล้างออก ไม่ทำอะไรที่ควรทำ

แล้วก็มาต่อว่าต่อขานว่าโลกนี้มันช่างสกปรก

ความจริงแล้ว โลกมันก็สกปรกของมันเป็นปกติ

เราควรจะรู้เรื่องนี้อยู่แก่ใจ

หมั่นดูแลตัวเอง

ถ้ามัวแต่คิดว่าตัวเองสะอาด

และตัดพ้อว่าโลกนี้สกปรก

วันหนึ่งตัวเราเองก็จะสกปรกโดยสมบูรณ์

เพราะฉะนั้น ถ้าฝุ่นเริ่มเกาะ

ก็เช็ด ก็ล้าง ก็ทำความสะอาดบ้างนะคะ

อย่าให้มีปัญหา เพียงเพราะเรา “ล้างไม่หมด”