วันหนึ่ง หนึ่งวัน

วันหนึ่ง เมื่อไม่นานมานี้

หนอตื่นขึ้นมาพร้อมความรู้สึกใหม่ๆ

อย่างแรกที่ทำคือปิดแอร์

ลุกขึ้นมาได้ก็จัดหมอนข้าง

พับผ้าห่ม เก็บที่นอน

หนอเดินลงไปข้างล่าง

เปิดไฟในครัว

เปิดตู้เย็น หยิบกาแฟ

เสียบปลั๊กและเปิดทีวี

ดูข่าวไปพลาง ละเลียดกาแฟไปพลาง

ต้องออกจากบ้านสินะ

เตรียมตัวเรียบร้อยแล้ว

ก็ไปโบกรถหน้าบ้าน

สองข้างทางดูปกติดี

หมาสองสามตัวเล่นกันอยู่ริมถนน

ฟุตปาธคนเต็มเชียว

กำลังพักกลางวันกันล่ะสิท่า

เดินช้าอย่างกับจะชมจันทร์

คนรีบๆ หน่อยต้องลงไปเดินบนถนน

พนักงานบริษัทนี่เขาไม่รีบกันหรือยังไงนะ

คุณป้าขอทานนั่งอยู่ที่พื้น

มีกระเป๋าถือสีดำวางอยู่ข้างหลัง

ดู Professional ดี

ขาดแค่เครื่องตอกบัตร

ก็จะนับเป็นอาชีพได้แล้ว

บันไดเลื่อนขึ้นบีทีเอสแน่นมาก

ไม่มีใครหลีกทาง

ไม่มีใครขยับ

ไม่มีใครมีน้ำใจ

ไม่มีใครใช้หัวคิด

ในขบวนบีทีเอสไม่ค่อยมีคน

แอร์เย็นฉ่ำ

เป็นความรู้สึกที่ดี

แม้ข้างนอกจะไม่ค่อยร้อนเท่าไร

ออกจะครึ้มเสียด้วยซ้ำ

ประตูเปิด

คุณยายคนหนึ่งเดินเข้ามา

ผู้ชายสองสามคนลุกให้นั่ง

อืม อย่างน้อยก็มีคนขยับ

อย่างน้อยก็มีคนมีน้ำใจ

มีอะไรเกิดขึ้นรอบตัวเรา

เยอะแยะไปหมด

เป็นเช่นนี้อยู่ทุกวัน

แต่หลายคนมักเลือกที่จะไม่รับรู้

หนอก็เป็นหนึ่งในหลายคนนั้น

เป็นเวลานานแล้ว

ที่หนอไม่เคยหยุดมองสิ่งรอบตัว

ตั้งแต่ตื่นนอน จนถึงเข้านอน

อย่างเดียวที่หนอหยุดมองมากที่สุด

ก็คือโทรศัพท์มือถือ

โลกที่ไม่มีโทรศัพท์มือถือให้เล่น

ดูจะเป็นโลกที่มีรายละเอียดเยอะเสียจริง

รายละเอียดที่ไม่ได้เกี่ยวกับตัวเราเท่าไร

รายละเอียดที่ไม่ได้น่าสนใจเท่าไร

รายละเอียดของสังคม

หนอรู้สึกว่ารอบตัวมีแต่ปัญหา

การหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเล่น

มักเป็นทางออกที่ดีของหนอเสมอ

แต่หนอเลือกที่จะไม่หยิบมันขึ้นมา

แล้วเลือกมองปัญหารอบตัวแทน

จริงๆ แล้วมันก็สบายดีนะ

เมื่อเราอยู่กับโทรศัพท์มือถือน้อยลง

เราก็ได้อยู่กับตัวเองมากขึ้น

เหมือนเป็นการคืนตัวเราสู่สังคม

คืนตัวเราสู่โลก

อากาศดี

ไม่สดใสเท่าไร เพราะไม่มีแดด

แต่อากาศดี

จนจะหมดวันแล้ว

แต่อากาศก็ยังดี

และ... หนึ่งวัน แบตก็ยังไม่ค่อยลดลงเลย