ณ กาลครั้งหนึ่ง

ในวันหนึ่งหนึ่งของชีวิต

คนเราตัดสินใจทำอะไรหลายอย่าง

ทั้งที่ปกติทำอยู่แล้ว

และที่ปกติไม่เคยทำ

ตัดสินใจที่จะตื่นขึ้นมา

ตัดสินใจที่จะส่องกระจก

ตัดสินใจที่จะแต่งหน้าแต่งตัว

ตัดสินใจที่จะออกจากบ้าน

ในวันที่ชีวิตราบเรียบ

ซึ่งก็เป็นแบบนั้นอยู่หลายวัน

เด็กหญิงคนหนึ่งเฝ้าถามตัวเอง

ถึงการตัดสินใจหลายอย่าง

ทำไมวันนี้ถึงอยากตื่นขึ้นมา

ทำไมวันนี้ถึงอยากส่องกระจก

ทำไมวันนี้ถึงอยากแต่งหน้าแต่งตัว

ทำไมวันนี้ถึงอยากออกจากบ้าน

เธอเขียนขอบตาและปัดขนตา

เธอทาลิปมันและใส่น้ำหอม

ชีวิตวันนี้ยังคงราบเรียบ

แล้วก็เป็นแบบนี้มาหลายวัน

ทำไมถึงเขียนขอบตาและปัดขนตา

ทำไมถึงทาลิปมันและใส่น้ำหอม

ทั้งที่ไม่เคยกล้าเงยหน้าขึ้นสบตาเขา

ทั้งที่ไม่เคยกล้าใกล้ชิดกล้าเดินผ่าน

และกาลครั้งหนึ่งของชีวิต

เธอตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง

เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเขา

เขา... ที่ยิ้มตอบกลับมา

ณ ที่แห่งนั้นไม่มีใครอื่น

ณ ช่วงเวลานั้นไม่มีคำพูดใด

ความเงียบทำหน้าที่ของมันได้ดี

เสียงของหัวใจที่เต้นตึกตักก็เช่นกัน

ในวันที่ชีวิตราบเรียบ

เธอได้เป็นเจ้าของสิ่งหนึ่ง

ในชั่วระยะเวลาหนึ่ง

ซึ่งนั่นก็มากพอ

ระหว่างที่ตื่นเช้าและเข้านอน

รอยยิ้มของเขาเป็นสิ่งที่ดีที่สุด

ที่ ณ ช่วงเวลาหนึ่ง

รอยยิ้มนั้นเป็นของเธอ... คนเดียว

ณ กาลครั้งหนึ่งของชีวิต

เธอเคยตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง

ณ กาลครั้งหนึ่งของชีวิต

คนเราต่างก็เคยตกหลุมรัก

คิดถึงตามอัตภาพ: ตอนที่ 10 บทส่งท้าย

ความคิดถึงไม่มีเสียง

ซึ่งก็ดีแล้ว

ถ้าไม่อย่างนั้น

มันก็คงจะดังลั่นห้อง

ความคิดถึงไม่มีสี

ซึ่งก็ดีแล้ว

ถ้าไม่อย่างนั้น

มันก็คงจะเลอะทั่วห้อง

ความคิดถึงไม่ใช่ฝุ่น

ซึ่งก็ดีแล้ว

ถ้าไม่อย่างนั้น

มันก็คงจะเกาะเต็มห้อง

ความคิดถึงเป็นสิ่งสวยงาม

ฟังไม่ได้ยิน มองไม่ได้เห็น แต่สวยงาม

เราไม่จำเป็นต้องห้ามความคิดถึง

ผมคิดถึงคุณ... เท่าที่หัวใจของผมจะเอื้ออำนวย

ผมคิดถึงคุณ... ตามอัตภาพ

คิดถึงตามอัตภาพ: ตอนที่ 9 นาฬิกา

คุณเคยให้ของขวัญวันเกิดผม

นาฬิกาเก๋ๆ

หย่อนลงบนมือผมเบาๆ

รับไออุ่นของหัวใจคุณผ่านกล่องใบเล็กๆ

ถ้าความคิดถึงของผมเป็นนาฬิกา

ก็คงจะเป็นนาฬิกาที่เดินไม่มีวันหยุด

และจะบอกเวลาเพื่อคุณคนเดียว

คุณที่ทำให้หัวใจผมสุขสันต์

คุณที่ทำให้หัวใจผมเจ็บปวด

คุณ... ที่เป็นเหมือนหัวใจของผม

ผมมองนาฬิกาเรือนเดิมๆ ของผม

นาฬิกาที่ผมไม่เคยเบื่อมันเลย

มันยังคงเดินไม่มีวันหยุด

เหมือนกับความคิดถึงของผม

เวลาของผมยังเป็นของคุณ

มันว่างเปล่าเหลือเกินเมื่อคุณจากไป

เข็มนาฬิกาไม่เหมือนเดิม

มันเดินช้าลงกว่าเดิม

นาฬิกาของผมไม่เหมือนเดิม

ผมคิดถึงคุณ

คิดถึงตามอัตภาพ: ตอนที่ 8 ฤดูหนาว

ต้นไม้สองข้างทางดูเหงาๆ

ผมพบคุณครั้งแรกเมื่อฤดูหนาวนั้น

ปลายเดือนธันวาคม

คุณคือเช้าวันคริสต์มาสของผม

ถ้าความคิดถึงของผมเป็นของขวัญ

ผมก็คงจะมอบให้คุณได้ทุกวัน

เพราะความคิดถึงของผมไม่มีวันหมด

ผมคิดถึงคุณแม้เราจะไม่ได้เจอกันวันเดียว

ผมคิดถึงคุณแม้เราจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว

คุณคือเช้าวันคริสต์มาสที่เต็มไปด้วยของขวัญ... สำหรับผม

คุณเขียนการ์ดปีใหม่ให้ผม

การ์ดที่คุณทำขึ้นเอง

ภาพถ่ายของคุณกับครอบครัว

ภาพถ่ายของคุณกับสิ่งที่ผมไม่มี

คุณเขียนคำอวยพรให้ผม

คำสัญญาที่คุณให้ไว้กับผม

ว่าคุณจะเป็นทุกสิ่งที่ผมไม่มี

คุณผู้ซึ่งมากับฤดูหนาว

คุณผู้ซึ่งจากไปกับฤดูหนาว

สัญญาของคุณไม่อยู่แล้ว

คิดถึงตามอัตภาพ: ตอนที่ 7 ตัวหนังสือ

ผมเคยเขียนโปสการ์ดส่งถึงคุณ

โปสการ์ดเรียบๆ

หย่อนลงตู้ไปรษณีย์

ส่งความคิดถึงผ่านตัวหนังสือ

ถ้าความคิดถึงของผมเป็นตัวหนังสือ

ก็คงจะพรั่งพรูออกมามากมายจนไม่เป็นภาษา

และถึงจะออกมาเป็นภาษา

ถึงจะออกมาจับใจความได้

ถึงจะออกมาสละสลวยเพียงใดก็ตาม

ความคิดถึงนี้ก็คงไปไม่ถึงคุณแล้ว

ผมเดินผ่านที่ทำการไปรษณีย์

แทบไม่มีใครส่งโปสการ์ดกันแล้ว

แต่ถึงคิดจะส่งก็คงจะมีคนรอรับกันทั้งนั้น

ผมได้แต่ยิ้มในใจ

ถ้าผมได้ส่งโปสการ์ดอีกครั้ง

ถ้าผมได้มีคุณอีกครั้ง

ก็คงจะดีไม่น้อย

วันนั้นผมบันทึกข้อความลงบนกระดาษด้วยน้ำหมึก

วันนี้ผมบันทึกข้อความลงบนหัวใจด้วยน้ำตา

ผมคิดถึงคุณ

คิดถึงตามอัตภาพ: ตอนที่ 6 ฤดูใบไม้ร่วง

ต้นไม้สองข้างทางเริ่มเปลี่ยนสี

ใบเมเปิ้ลสีแดงสวยสะดุดตา

คุณชอบทานน้ำเชื่อมเมเปิ้ล

คุณบอกผมเมื่อฤดูใบไม้ร่วงที่แล้ว

ถ้าความคิดถึงของผมเป็นใบไม้

ก็คงจะไม่ใช่ใบเมเปิ้ล

เพราะความคิดถึงของผมจะไม่เปลี่ยนสี

ความคิดถึงของผมจะไม่เปลี่ยนแปลง

ความคิดถึงของผมคงเป็นใบเอเวอร์กรีนสินะ

จะเมื่อไรก็ยังมีสีเขียวสดไม่เปลี่ยนแปลง

ผมเก็บใบเมเปิ้ลมาคั่นหนังสือ

แล้วก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงคุณ

ฤดูใบไม้ร่วงคราวนั้นผมไม่สบาย

อากาศเริ่มเปลี่ยน ลมเริ่มพัดแรง

แก้มเย็นๆ ของผม

มืออุ่นๆ ของคุณ

วันนั้นผมหวังที่จะไม่สบายไปตลอดชีวิต

ซึ่งวันนี้ผมก็ยังไม่สบายอยู่

แก้มของผมยังเย็นอยู่

แต่มือของคุณไม่อยู่แล้ว

คิดถึงตามอัตภาพ: ตอนที่ 5 ขนมหวาน

ผู้หญิงอะไรเดินเร็วชะมัด

ผมพยายามเดินตามคุณให้ทัน

คุณคว้ามือผมเดินเข้าร้านนั้นร้านนี้เหมือนเด็กๆ

เด็กน้อยของผมช่างดูเอาแต่ใจ

ถ้าความคิดถึงของผมเป็นขนมหวาน

ผมก็คงจะมอบให้คุณเสียมากมาย

ขอเพียงรอยยิ้มของคุณแลกกับขนมหวานเท่านั้น

คุณคงไม่ได้เอาแต่ใจตัวเองอย่างเดียวสินะ

คุณได้เอาใจผมไปกับคุณด้วย

ผมไม่มีหัวใจไว้คิดถึงใครอีกแล้ว

ผมเดินผ่านที่เดิมๆ ของเรา

พยายามเดินตามคุณให้ทัน

แต่คุณไปไกลแสนไกลแล้ว

ผมหาคุณไม่เจอ

รอยยิ้มของคุณยังคงชัดเจน

รอยยิ้มที่ทำให้หัวใจของผมยิ้มตามได้เสมอ

แต่รอยยิ้มไม่ได้อยู่ตรงนี้

หัวใจของผมไม่ได้อยู่ตรงนี้

ทั้งสองอย่างไปไกลแสนไกลแล้ว

ผมคิดถึงคุณ

คิดถึงตามอัตภาพ: ตอนที่ 4 ฤดูร้อน

ต้นไม้สองข้างทางลู่ตามแรงลม

ฝนกลางฤดูร้อนตกลงมาแล้ว

พื้นดินดูชุ่มชื่น

การเดินกางร่มให้คุณช่างน่าชุ่มชื่นหัวใจ

ถ้าความคิดถึงของผมเป็นฝน

ก็คงจะตกลงมาสู่พื้นดินไม่จบไม่สิ้น

สร้างความชุ่มชื่นให้พื้นดิน

และถ้าหัวใจของผมคือพื้นดินนั้น

ก็คงจะเป็นพื้นดินที่มั่นคง

ผมคิดถึงคุณคนเดียว

ฤดูร้อนคราวนี้ฝนยังไม่ตก

แต่ความคิดถึงของผมยังเหมือนเดิม

ไม่จบไม่สิ้น

ความคิดถึงของผมคงไม่ใช่ฝนสินะ

แต่ผมคิดถึงคุณมากพอแล้ว

ไม่ขาดไม่เกิน

ผมเดินกางร่มให้ตัวเอง

แสงแดดฤดูร้อนยังร้อนเหมือนเดิม

ท้องฟ้ายังสดใสเหมือนเดิม

พื้นดินยังมั่นคงเหมือนเดิม

คิดถึงตามอัตภาพ: ตอนที่ 3 น้ำ

ผมคิดถึงวันที่เราทานข้าวด้วยกัน

ผมคว้าแก้วน้ำมารินให้คุณ

คุณคว้าแก้วน้ำนั้นไปดื่มอย่างกระหายเหมือนเด็กๆ

เด็กน้อยของผมช่างดูน่ารัก

ถ้าความคิดถึงของผมเป็นน้ำ

ก็คงจะเต็มปริ่มอยู่ที่ขอบแก้ว

และถ้าหัวใจของผมคือแก้วใบนั้น

ก็คงจะเป็นแก้วที่บอบบางมาก

คุณเองก็เป็นสิ่งที่บอบบาง น่าทะนุถนอม

แก้วน้ำของผมช่างน่าทะนุถนอม

ผมเดินผ่านร้านอาหารร้านเดิม

ที่ของเรายังว่าง

วันนี้ไม่มีใครนั่งอยู่ในร้านเลย

ผมเดินเลยร้านนั้นไป

เพราะผมคิดถึงคุณมากพอแล้ว

ไม่อยากคิดถึงคุณจนเกินพอดี

ผมมองแก้วน้ำของผม

น้ำยังคงเต็มแก้ว

จะดีแค่ไหนถ้าคุณอยู่ตรงนี้

ผมคิดถึงคุณ

คิดถึงตามอัตภาพ: ตอนที่ 2 ฤดูใบไม้ผลิ

ต้นไม้สองข้างทางมีดอกไม้ประดับประดา

มองไปทางไหนก็สีสันสดใส

สวยงามละลานตา

การเดินผ่านถนนเส้นนี้ช่างน่ารื่นรมย์

ถ้าความคิดถึงของผมมีสี

มองไปทางไหนก็คงจะเห็นอยู่เต็มไปหมด

เหมือนดอกไม้เหล่านี้ในฤดูใบไม้ผลิ

สวยงามละลานตา

การได้คิดถึงคุณนี้ช่างสวยงาม

การได้คิดถึงคุณนี้ช่างน่ารื่นรมย์

ชิงช้าคู่ ยังคงอยู่คู่กัน

แต่วันนี้มีผมนั่งอยู่เพียงคนเดียว

ผมคิดถึงฤดูใบไม้ผลิที่แล้ว

กลิ่นดอกไม้หอมอ่อนๆ

เสียงนกร้องเป็นท่วงทำนองเพราะๆ

สายลมที่พลิ้วสัมผัสแก้มเบาๆ

ภาพของคุณที่ผมเห็นจางๆ

รอยยิ้มของคุณนี้ช่างสวยงาม

รอยยิ้มของคุณนี้ช่างน่ารื่นรมย์

ฤดูใบไม้ผลิของผม

คิดถึงตามอัตภาพ: ตอนที่ 1 บทนำ

ที่แห่งนี้ดูแห้งแล้ง

พื้นหญ้าเขียวขจี

ดอกไม้บานสะพรั่งเต็มต้น

ฤดูใบไม้ผลิแล้วสินะ

หัวใจของผมแห้งแล้ง

พื้นที่แห่งนี้ถูกจับจอง

ความรักบานสะพรั่งเต็มหัวใจ

ที่แห่งนี้ยังคงเป็นของคุณ

มันแห้งแล้งเหลือเกินเมื่อคุณจากไป

ต้นไม้ใบหญ้าไม่เหมือนเดิม

หัวใจของผมไม่เหมือนเดิม

ฤดูหนาวผ่านไปอย่างเงียบเหงา

ฤดูหนาวผ่านไปพร้อมกับคุณที่จากไป

คุณคงสงสัยว่าผมเป็นยังไงบ้าง

ผมสบายดี... เท่าที่สังขารจะเอื้ออำนวย