WHY ว้าวุ่น

คนเราเริ่ม “เดินเตร่” กันตั้งแต่เมื่อไรนะ

ตั้งแต่ช่วงไหนของชีวิต

หนอจำไม่ได้แน่ชัด

ว่าเป็นตอน ป.5 – ป.6 หรือเปล่า

ตอนที่หนอ “เดินสยาม” ครั้งแรก

และแน่นอนว่ามีผู้ปกครองไปด้วย

จะพ่อ แม่ หรือโหน่ง (พี่ชาย) ก็นั่นล่ะ ผลัดกัน

แต่เรื่องจะไปเดินเตร่กันเองกับเพื่อนๆ นี่ไม่มี

วันก่อนหนอเพิ่งไปเดินสยาม

ซึ่งก็เป็นปกติอยู่แล้ว

ที่จะแตกต่างออกไปบ้าง

ก็คือวันนั้นหนอต้องเดินฆ่าเวลา

ไม่ได้มีอะไรอยากดูอยากซื้อ

เรียกได้ว่าเป็นการไป “เดินเตร่” ของแท้

สิ่งรอบตัวดูน่าสนใจขึ้นมาทันที

เวลาเราไม่มีอะไรทำ

น้องผู้ชายผู้หญิงข้างหน้าทะเลาะกัน

อายุน่าจะสัก 17-18 ได้

สิ่งมีชีวิตที่หนอก็เคยเป็น

“มนุษย์อายุ 17 ปี”

การมองดูพวกเขาเหมือนการได้มองดูอดีต

หัวข้อการทะเลาะดูจะไร้สาระ

ประเภทที่ว่า “เดี๋ยวจะไปไหนกันต่อ”

เมื่อก่อนเราไร้สาระแบบนี้ไหมนะ

มนุษย์ใน “วัยว้าวุ่น” นี่ดูจะมีปัญหาให้แก้ตลอดเวลา

ปัญหาที่พอถึงจุดหนึ่งในชีวิตมันจะไม่เป็นปัญหาแล้ว

นั่นเพราะปัญหาไม่ได้อยู่ที่ตัวประเด็นปัญหา

แต่มันอยู่ที่ “วัย” ที่มัน “ว้าวุ่น” เหลือเกิน

อะไรๆ ก็เก็บมาว้ามาวุ่นได้หมด

จนวันที่คนคนหนึ่งข้ามผ่านวัยนั้นมาได้

ข้ามผ่านความว้าวุ่นนั้นมาได้

เรื่องยิบย่อยก็จะไม่กลายมาเป็นปัญหาอีก

หนอมองความไร้สาระรอบตัวอย่างนึกสนุก

บางเรื่องที่เราเคยจะเป็นจะตายให้ได้ตอนนั้น

เป็นแค่เรื่องไม่เป็นเรื่อง

น่าละอายทุกครั้งที่นึกถึง

ละอายที่เราเป็นเด็ก

บางอย่างเราคิดเราทำไปได้อย่างไร ทำไปทำไม

สิ่งที่เราเคยเก็บมาว้าวุ่น เราว้าวุ่นไปทำไม

มันเป็นเพราะวัยใช่ไหม ทุกคนต้องเคยเป็นใช่ไหม

ในแง่หนึ่ง การมองดูความไร้สาระนั้นก็เพลิดเพลินดี

การได้รู้ว่าครั้งหนึ่งเราก็เคยไร้สาระนั้นเพลิดเพลินดี

การได้รู้ว่ามันเป็นแค่อดีตของเรานั้นเพลิดเพลินดี

การได้รู้ว่าเด็ก17-18 ทุกคนเป็นแบบนี้นั้นเพลิดเพลินดี

ปัจจุบันเราข้ามผ่านความไร้สาระนั้นมาได้แล้ว

และเติบโตมาถึงจุดที่เข้าใจผู้ใหญ่ที่เคยมองเราวันนั้น

จุดที่สามารถมองดูความไร้สาระนั้นอย่างเต็มตา

แม้จะต้องใช้เวลาถึง 10 ปี เพื่อที่จะมองให้เห็นในมุมนี้

คงมีอีกหลายเรื่องในชีวิตที่เหมือนกับการเดินสยาม

ที่เราต้องรอให้เวลาผ่านไป

ถึงจะสามารถมองสิ่งที่ทำอยู่วันนี้ได้อย่างชัดเจน

“มอง” แล้ว “เห็น” ว่าเราทำอะไร อย่างไร ทำไม

และที่ทำไปนั้นถูกหรือผิด

ถ้าผิด ผิดตรงไหน อย่างไร

สิ่งหนึ่งที่น่ายินดีกับการมองเห็นความผิดในอดีต

ก็คือการได้รู้ว่าวันนี้เราข้ามผ่านความผิดนั้นมาได้แล้ว

ทุกวันนี้...

หนอคงได้แต่มองเด็กที่เดินสยามแบบคนอายุ 27

มันอะไรกันหนักหนานะ

จะว้าวุ่นกันไปทำไม