ซ้ายฟ้า ขวาชมพู

ใกล้ถึงเวลานอนแล้ว

หนูน้อยยังคงเดินรอบบ้าน

พยายามตามหาอะไรสักอย่าง

ไม่มีทีท่าว่าจะเข้านอน

อัยจังกำถุงเท้าไว้แน่น ในมือข้างหนึ่ง

ทำหน้าทำตาเหมือนจะร้องไห้

แม่เห็นเป็นเช่นนั้น จึงได้ถามขึ้น

“หนูอัยหาอะไรอยู่เหรอลูก?”

หนูน้อยคลี่สิ่งที่อยู่ในมือออกมา

มันเป็นถุงเท้าสีฟ้าพาสเทลข้างหนึ่ง

พลางตอบแม่ด้วยเสียงสั่นๆ

“หนูอัยหาอีกข้างไม่เจอค่ะแม่”

“โธ่เอ๊ย หนูอัยก็ใส่คู่อื่นไปสิคะ” แม่พูด

“แต่หนูอัยชอบคู่นี้นี่นา หนูอัยชอบสีฟ้า”

แม่ไม่เข้าใจ ถุงเท้าใหม่ๆ ดีๆ มีเต็มบ้าน

ทำไมลูกสาวตัวน้อยถึงได้ติดถุงเท้าคู่นี้นัก

“แค่ใส่นอนเอง ใส่คู่ไหนก็ได้ ไม่มีใครเห็นนี่คะ”

แม่พูด พลางอุ้มหนูน้อยขึ้นมานั่งบนตัก

“ถ้าหนูไม่อยากใส่คู่ใหม่ 2 ข้าง

ก็ใส่สีฟ้านี้ไว้ข้าง อีกสีไว้ข้าง ดีไหม?”

“แต่เพื่อนที่โรงเรียนบอกหนูอัยว่า...

ถุงเท้า ถ้าขาดคู่ไป ถึงจะใส่กับข้างอื่นได้...

ก็ไม่มีวันสวยเหมือนคู่เดิม”

อัยจังพูดขึ้น แม่ฟังลูกสาวแล้วอมยิ้ม

“หนูอัยใส่ถุงเท้านอนทำไมล่ะลูก?”

“ใส่แล้วอุ่นสบาย นอนหลับดีค่ะแม่”

“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เห็นต้องใส่ถูกคู่เลยลูก

... สีไหนก็อุ่นสบายเหมือนกัน”

อัยจังตัวน้อยหยุดร้องไห้แล้ว

แต่ยังคงทำหน้าทำตาเหมือนถูกขัดใจ

“มันไม่สวยนะ มันไม่สวยสมบูรณ์แบบ”

เด็กน้อยยังคงพูดเรื่องเดิม

“ไม่ต้องสวยหรอกลูก สมบูรณ์แบบอะไรกัน

เอาอย่างนี้ไหม หนูอัยใส่อันที่หนูอัยชอบ

แล้วเดี๋ยวแม่เลือกให้อีกข้าง

แล้วแม่จะนอนกอดหนูอัยด้วย”

อัยจังทำหน้าครุ่นคิด ก่อนจะรับคำ

บรรจงใส่ถุงเท้าสีฟ้าที่เท้าข้างซ้ายอย่างทะนุถนอม

แม่เลือกถุงเท้าสีชมพูสดมาให้ใส่คู่กัน

หนูน้อยเหมือนจะโยเย แต่เมื่อแม่นอนกอดก็ผล็อยหลับไป

คนเราแสวงหาความสมบูรณ์แบบ

แต่ว่าความสมบูรณ์แบบนั้นมีจริงหรือ

คนเราอ้างว่าต้องมีสิ่งนี้จึงจะกินอิ่มหลับสบาย

แต่พวกเขาตามหาสิ่งที่ไม่มีจริงอยู่หรือเปล่า

ความจริงแล้ว สิ่งที่เรามี

หรือสิ่งที่เราต้องการจะมีก็ตาม

เราไม่สามารถวัดได้หรอกว่าดีมากดีน้อย

สวย สวยปานกลาง สวยสมบูรณ์แบบ

คนเราอุปโลกน์ความสมบูรณ์แบบขึ้นมา

เพื่อยึดมั่นถือมั่นเอาไว้เอง

และเพื่อให้ภูมิใจที่ได้ยึดมั่นถือมั่นเอาไว้ด้วย

แม้ในยามที่ควรจะปล่อยวาง