โอ้... เธอช่างนครสวรรค์

บ่ายแก่ๆ ของวันอาทิตย์

สุดสัปดาห์กำลังจะหมดไป

หนอนั่งกินก๋วยเตี๋ยวที่ร้านประจำอยู่กับพ่อ

ปลดปล่อยความทรงจำทั้งสัปดาห์ออกมาแบ่งปันกัน

วันศุกร์ที่ผ่านมา พ่อได้ไปบรรยายที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง

เป็นอีกครั้งที่พ่อได้กลับไปนครสวรรค์

พ่อเคยดูแลวิทยาเขตของมหาวิทยาลัยที่นี่

และคุ้นเคยกับจังหวัดนี้พอสมควร

แต่ก็ไม่เคยคุ้นเคยมากพอที่จะพาหนอไปด้วย

หนอเคยไปวิทยาเขตที่จังหวัดอื่นมาแล้ว

แต่ที่นี่กลับไม่เคยไป หรืออาจเป็นเพราะ

หนอไม่เคยสนใจจะไปเองแต่แรกก็เป็นได้

“มีอะไรเที่ยวบ้างเหรอพ่อ?” หนอถาม

“ไปถึงเดี๋ยวก็มีให้เที่ยวเองล่ะ” พ่อตอบ

สรุปแล้ว หนอก็ไม่ได้มีแรงจูงใจให้อยากไปเที่ยวอยู่ดี

นึกไม่ออกว่าที่ที่พ่อเคยไปทำงานอยู่นั้นเป็นอย่างไร

“จำตอนที่เกาหลีปิดเทอมได้ไหม?” พ่อถามขึ้น

คงหมายถึงตอนที่หนอบินกลับมาเมืองไทย

ช่วงนั้นมีการชุมนุมทางการเมืองปิดสนามบิน

หนอต้องย้าย Flight ด่วน บินลงที่เชียงใหม่แทน

“ตอนนั้นลำบากเชียว กะทันหันไปหมด”

พ่อหมายถึงตอนที่ต้องวางแผนขับรถไปเชียงใหม่

โดยแวะพักค้างคืนในที่ที่พ่อคุ้นเคย

... นครสวรรค์

จำไม่ได้แล้วว่าพวกเราขับกลับกันมาทางไหน

แต่หนอไม่ได้ค้างคืนที่นครสวรรค์เหมือนขาที่พ่อมา

พอกลับถึงกรุงเทพอย่างทุลักทุเล

การชุมนุมปิดสนามบินก็สลายตัว

ก๋วยเตี๋ยวชามแรกหมดไปแล้ว

หนอกับพ่อสั่งกันอีกคนละชาม

ความทรงจำเกี่ยวกับนครสวรรค์ของพ่อ

ยังคงถูกปลดปล่อยออกมา

“นครสวรรค์นี่นะ...” พ่อเริ่ม

“... ไกลเกินกว่าจะไปเช้าเย็นกลับ

ใกล้เกินกว่าจะค้างคืน”

แล้วพ่อก็สรุปสั้นๆ แบบนี้

ฟังดูเหมือนนครสวรรค์เป็นจุดเกรงใจ

หรืออะไรสักอย่างเทือกๆ นั้น

เป็นจุดไม่ใกล้ไม่ไกล

ที่เราใช้งานมันแบบไม่ค่อยจะเกรงใจ

เดินทางขึ้นเหนือหาที่แวะไม่ได้

แวะนครสวรรค์ไว้ก่อน

ถ้านครสวรรค์เป็นคนคงคิด

“อะไรก็กู อะไรก็กู”

“ไกลเกินจะไปเช้าเย็นกลับใกล้เกินจะค้างคืน”

อย่างนั้นหรือ?

ถ้านครสวรรค์เป็นคน

ขึ้นมาได้จริงๆ เล่า?

ในชีวิตเรามีคนแบบนครสวรรค์อยู่ไหมนะ

ไกลเกินกว่าจะเป็นแฟน

ใกล้เกินกว่าจะเป็นเพื่อน

เป็นจุดเกรงใจ ที่ไม่ค่อยมีใครเกรงใจ

นึกถึงใครไม่ได้ นึกถึงมันไว้ก่อน

เป็นได้ทุกอย่าง ไปได้ทุกที่

ยกเว้นงานรวมญาติ

“อะไรก็กู อะไรก็กู”

หนอว่า ชีวิตเราเต็มไปด้วยจุดเกรงใจ

สิ่งที่ครึ่งๆ กลางๆ คนที่ครึ่งๆ กลางๆ

บางครั้งสำคัญมาก บางครั้งไม่สำคัญเลย

และอีกหลายครั้งที่ไม่รู้จะทำตัวอย่างไรกับมัน

ก๋วยเตี๋ยวอีกชามใกล้หมดแล้ว

หนอนั่งนึกถึงสถานที่ไม่ใกล้ไม่ไกล

นึกถึงคนไม่ใกล้ไม่ไกล

โอ้... เธอช่างนครสวรรค์