แก่ อ้วน น่าเกลียด

"หนอๆๆ กูเจอแฟนเก่ามึงที่หอกลาง...

ท่าทางดูประหลาดมาก

ไม่เหมือนสมัยก่อนเลยอะ

แก่ลงด้วย อ้วนขึ้นด้วย

ดูน่าเกลียดไปเลย"

นั่นเป็นเสียงตามสายจากเพื่อนสนิท

แน่นอนว่าต้องอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่สมัยเรียน

ถึงได้รู้ "สภาพ" สมัยก่อนของแฟนเก่าหนอเป็นอย่างดี

และถึงได้รู้ว่าบุคคลที่ว่านั้นเปลี่ยนไปมากขนาดไหน

และการเปลี่ยนไปเช่นนี้น่าตกใจขนาดไหน

หนอว่าหลายคนน่าจะเคยอยู่ในสถานการณ์แบบนี้

ที่ต้องมาเจอเพื่อนเก่าเพื่อนแก่

คนคุ้นเคย-คนเคยคุ้นทั้งหลาย

แล้วก็ได้แต่ตกใจที่พวกเขาเปลี่ยนไปมาก

ทั้งที่เวลาผ่านไปไม่นาน

หนอไม่ได้เจอแฟนเก่าคนที่เพื่อนพูดถึงนี่นานแล้ว

นานจนไม่ได้นึกใส่ใจ

แต่ก็พอจะนึกออกว่าไลฟ์สไตล์คนเรา

สามารถทำให้รูปลักษณ์เปลี่ยนไปได้

แม้จะเป็นเวลาเพียงไม่นาน

หนอเองตั้งแต่ทำงานข่าวมา

ก็ไม่ได้ออกกำลังกายเลย

รู้สึกอ่อนแอลงเยอะ

แต่น้ำหนักขึ้นมาไม่มาก

ซึ่งหน้าตาก็ไม่ได้เปลี่ยนอะไร

หลายคนอายุมากขึ้น

ปล่อยตัวมากขึ้น

กิจกรรมน้อยลง

การเผาผลาญน้อยลง

ก็แน่อยู่ล่ะ ว่าต้องดูแก่ ดูอ้วน

ทีนี้ หนอได้อะไรจากเรื่องทั้งหมด?

ในช่วงเดียวกับที่เพื่อนคนนี้โทร.หา

หนอก็ได้รับรู้ความเป็นไปของ

"ชายคนหนึ่ง"

ที่อยากจะเรียกว่าเพื่อน ว่ากิ๊ก ก็ตามสบาย

เอาเป็นว่ามีช่วงหนึ่งที่คนคนนี้มีผลต่อจิตใจ

น่าแปลกที่ความรู้สึกแรกที่เห็นรูปปัจจุบันของเขา

ไม่ต่างจากสิ่งที่เพื่อนสนิทพูดถึงแฟนเก่าเลย

แก่ อ้วน น่าเกลียดไปเยอะ

กาลเวลานี่ช่างร้ายกาจ

ทำร้ายคนสภาพดีๆ ให้แย่ลงแบบไม่น่าเชื่อ

หนอไม่ได้เจอคนคนนี้มาได้สัก 1 ปีเอง

แต่เขาก็เปลี่ยนไปมาก

หรือจริงๆ เขาก็อาจจะเปลี่ยนของเขาอยู่ทุกปีแหละ

หนอแค่ผ่านมาในชีวิตเขาช่วงสั้นๆ

บอกอะไรไม่ได้

ทั้งหมดนี้ทำให้หนอคิดได้อย่างหนึ่ง

การที่ได้เห็นแฟนเก่า กิ๊กเก่า แก่ อ้วน น่าเกลียด

ทำให้หนอเข้าใจความรักมากขึ้น

และก็ทำให้หนอมองหา

สิ่งที่ต้องการได้ชัดเจนขึ้นเช่นกัน

เขาคงไม่ดูแก่ ไม่ดูอ้วน ไม่ดูน่าเกลียด

ถ้าหนอยัง (อยู่ในสภาวะ) รักเขา

หรือต่อให้เขาแก่ อ้วน น่าเกลียด

แต่ถ้าหนอเป็นคนรักที่อยู่ข้างๆ เขา

สิ่งเหล่านั้นก็คงไม่มีความสำคัญ

คนเราคงเกิดมาเพื่อหาคนที่จะแก่ไปด้วยกัน

อ้วนไปด้วยกัน

น่าเกลียดไปด้วยกัน

แต่ยังคงน่ารักสำหรับกันและกันเสมอ

ใช่ไหม?

ก่อนหน้านี้หนอก็เคยคิดนะ

บางคนที่เราเจอหน้าตาธรรมด๊าธรรมดา

กลับมีรอยยิ้มที่มีผลต่อเรามากมาย

บางคนหน้าตาดี๊ดี

แต่แค่ต้องอยู่ใกล้ๆ ยังไม่อยาก

ของอย่างนี้ไม่เข้าใครออกใครจริงๆ

หนอว่า...

กับคนที่เราชอบ

เสียงตัดพ้อต่อว่ายังไงก็น่าฟัง

กับคนที่เราไม่ชอบ

เสียงหัวเราะสดใสยังไงก็น่ารำคาญ

และเมื่อเรามองคนที่ชอบแล้ว

ต่อให้เขาจะประหลาด

จะเด๋อด๋ายังไงก็ตาม

คนเหล่านี้จะน่าเอ็นดูเสมอในสายตาเรา

และเราก็จะอยากจ้องมองเขาไปนานๆ

ซึ่งบางทีปัญหามันอยู่ตรงนี้

ตอนรักกันมองอะไรก็ดี

พอเลิกกันทีมองอะไรก็แย่

แต่ก็นั่นแหละนะ

เราคงต้องหาจนกว่าจะเจอ

คนที่จะแก่ จะอ้วน จะน่าเกลียด

แต่ก็ยังเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเรา

และคนที่จะมองเราแก่ เราอ้วน เราน่าเกลียด

แต่ก็ยังเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเขา

จริงไหมล่ะ?